...Κάτι να θυμόμαστε όταν όλα θάνε στο χώμα σπασμένα .... συλογίστηκα... τώρα που χειμώνιασε για τα καλά και τα ξερά φύλλα έστρωσαν το χαλί να περάσει η... χάρη σου με τα ψηλοτάκουνα που σου αρέσουν τόσο πολύ... έτσι να τους πατάς εκεί που πονάνε με το αιχμηρό σου τακούνι, μια λεπτή γραμμή αίματος, ένας ήχος μονότονος και βρεγμένος ως το κόκαλο και ένα κόκκινο χρώμα της φωτιάς της ψυχής σου και όλων των θυσιών που έκανα για σένα! Σαν να είναι ένας απέραντος βοσκότοπος όλη μου η ζωή από κάποιο σημείο και πέρα, όπου κάθε λογής αρπαχτικό συλλέγει τους καρπούς της γης μου και τους σκορπίζει στα εσώψυχα σου εξανεμίζοντας την κάθε ελπίδα για λύτρωση! Και απ την άλλη τους χαρίζει τροφή στο δικό σου εγωισμό συντηρώντας τον εσαεί. Τι να θυμηθώ μαζί σου τελικά και γω ακόμα δεν ξέρω ... , ίσως ένα άρωμα λουλουδιού, κάποιες σελίδες με τις δικές σου λέξεις μια αόριστη αναμονή του απείρου..... ή μια πρόσκληση σε γεύμα στους χίλιους καλοκαιρινούς ανέμους ξανά και ξανά ανεκπλήρωτη... !!!
.... Η αναγγελία απλή και καθιερωμένη. Μια ένωση με το απόλυτο όνειρο.Μέσα από ένα πέρασμα ενός υπέροχου καθρέφτη, κάτω από βαριά μάρμαρα ενός ψυχικού μεσαίωνα, και πίσω από κλειστές πόρτες με δερμάτινα καθίσματα και η μυρωδιά του πούρου Αβάνας διάχυτη στους τοίχους με την βαριά ιστορία τους.... Μια νεράϊδα καταμεσής του δρόμου να με κοιτά, να με σαγηνεύει και να με βυθίζει όπως αυτή ξέρει στο δικό της παιχνίδι του ονείρου, της παραμόρφωσης και της εξαφάνισης.Όλα είναι καθώς πρέπει ! Όλα τα θέλω να είναι έτσι. Άλλη μορφή και άλλη χάρη έχει το να δημιουργείς εσύ τον δικό σου κόσμο, και άλλη να ζεις τον κόσμο ενός άλλου! Το δικό μου σκοτεινό δωμάτιο είναι πολύ κοντά , είναι μέσα μου σχεδόν, υπήρχε ανέκαθεν... Ένα κλικ να κάνω και βρίσκομαι εκεί, με την δική σου λεπτή σκιά να πασχίζω να την βρω μέσα από την ανάσα σου...να θέλω να την αγγίξω και να την κάνω ύλη. Μετά να την γνωρίσω βήμα βήμα να ταξιδέψω σε αυτήν όταν οι πόροι σου θα φαίνονται με γυμνό οφθαλμό και θα μπορούν να φωτογραφηθούν ακόμα και από ένα μικρό παιδί που πρώτη φορά τραβάει φωτογραφία και νιώθει ευτυχισμένος.Έτσι... εγώ ο ταξιδευτής σου ένα μικρό ζουζούνι μέσα σε ένα απέραντο πολύχρωμο λιβάδι ....
.... Όμως κάποιο ζεστό καλοκαίρι που λιώναμε στην ζέστη και το καρπούζι έσταζε τους χυμούς του στο διψασμένο μου στόμα ... κόλλησα με το... φρούτο και δεν με χτύπησε το ραβδάκι της νεράϊδας ... απλά με γρατζούνισε ..... και πονάει τώρα πιο πολύ ...... Αναγγελίες και υποσχέσεις νυχτερινές, υπέροχα ταξίδια και μεταφυσικοί γρίφοι, ότι υπέροχο στο πέρασμα της καυτής νύχτας, μια μεταμόρφωση χωρίς δράκο, χωρίς το θέλω και το μπορώ ... και όλα αυτά γιατί ? Γιατί απλά κανείς δεν τόλμησε να δει τον κόσμο του να χάνεται, γιατί υπάρχει το υπέροχο μας πρέπει ο δυνάστης μας, και εκείνο που λεν ... γεννήθηκα σε λάθος τόπο! Σε λάθος εποχή! Γιατί εγώ δεν είμαι εσύ... και εσύ δεν είσαι εγώ. Είμαστε ίσως ένα. Είμαστε όλοι και κανείς. Ίσως και να μην υπάρχω....
.... Μια νύχτα σαν την σημερινή λοιπόν σε είδα στο όνειρο μου ντυμένη στα κόκκινα και η σάρκα, αυτή η αιώνια θεά, η σάρκα που κοχλάζει σαν μια καυτή λάβα περιμένοντας να χυθεί σε απέραντα βοσκοτόπια ήταν σαν τα τρίσβαθα της ψυχής μας... τόσο καυτά, τόσο λυτρωτικά όπου όλα είναι μια στιγμή και γίνονται σε μια στιγμή τα πάντα, το όνειρο δεν έχει σύνδεση, ούτε αρχή και τέλος... είναι μόνο εικόνες και τελειώνει με ένα πέταγμα του ιδρωμένου κεφαλιού σου απότομα από τον ύπνο... εσύ ήσουν η απόλυτη άρνηση των πάντων, ένας καθρέφτης όχι όπως ο δικός μου που μέσα του βλέπω τον υπέροχο απλό εαυτό μου... αλλά ένας άλλος ψυχρός μεταλλικός καθρέφτης, θαλεγα κάτι σαν ψηλός γυάλινος τοίχος, η δική σου άμυνα, η δική σου ασπίδα από τις βολές όλων, και τις δικές σου εφιαλτικές στιγμές του παρελθόντος που ποτέ δεν θα αποδεχτείς.. Ερχόσουν με δυνατό ήχο και σταθερό επαναλαμβανόμενο βήμα κρατώντας στο δεξί σου χέρι έναν κλειστό κόκκινο φάκελο όπου έσταζε αίμα, αλλά τόσο γλυκό αίμα που όταν έπεφτε στα λευκά μάρμαρα του δαπέδου της ψυχής μας από τις ρωγμές της λησμονιάς ξεπηδούσαν λευκά άνθη...κάποια άλλα κόκκινα και χιλιάδες χρυσά άνθη.... Η αναγγελία που περιείχε ο φάκελος με τύλιξε σαν ένας χρυσός μανδύας γεμάτος αρώματα που ποτέ μου δεν είχα μυρίσει.... και που ήξερα μέσα μου ότι ήταν η ίδια σου η ύπαρξη.... το τέλος του ταξιδιού... και η αρχή ενός νέου.... Δεν ένιωθα κάποιο άλλο συναίσθημα ... δεν άκουγα καν τους χτύπους της καρδιάς μου.... ο χρυσός μανδύας ενώθηκε με την καυτή σου λάβα και ένας δρόμος δημιουργήθηκε .... χωρίς τέλος.... χωρίς επιστροφή ....
....Η άλλη μέρα το μεσημέρι η ψύχρα και η βροχερή ατμόσφαιρα με έκανε να μην θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι με το πάπλωμα να με έχει πλακώσει υπέροχα.... Πάντα αυτή η απόλυτη σιωπή τέτοιες ώρες με κάνει να αισθάνομαι ευτυχισμένος... να ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου να με κοιτάζω αρκετά στον καθρέφτη μου και να με φωτογραφίζω .... θυμωμένα .... Δεν έχει συμβεί τίποτα. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Όλα δεν υπάρχουν και είναι εδώ. Ο χρόνος πάγωσε και αυτός με το πέρασμα του χειμώνα και με την δική σου ψυχρή απουσία να θέλει να επιβληθεί.
Το χτύπημα της πόρτας. Το βάδισμα ενός λευκού σκύλου στον δρόμο. Μια ψιχάλα στο πρόσωπο. Ο γέροντας αργά αργά .... η ατμόσφαιρα γύρω μου παράγει έναν ακαθόριστο ήχο. Όπως ακαθόριστη είναι η ζωή μου και ο δικός μου ο κόσμος, αυτός ο κόσμος έχει μορφή,ανάσα και ψυχή που αγαπάει τα πάντα.Αυτός ο κόσμος είμαι εγώ.
© γ.κ. 26/11/12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου