"ήχος και φως"

Δεν κοιτάζω πια τον καθρέφτη
μόνο ρίχνω νερό
σε ένα πρόσωπο απ' τα πολλά
σκιές και χαρακιές...
ο καφές πάντα γλυκός
λες και θα νιώσεις τον ήλιο...
το φως έξω και το δάπεδο...
ο ίδιος μονότονος ήχος
αυτός της αγωνίας,
της αιώνιας αντίρρησης,
της τάξης των λεπρών
μιας έκστασης ιδεών
και ο μόνιμος πόνος....
τριγύρω και μέσα σου!
πάλεψα με τα τέρατα
καυτός ήλιος και αποσύνθεση
ταξίδεψα
προσγειώθηκα
είπα να φύγω να μην ξαναπονέσω
πως τσαλακώνει ο πόνος το πρόσωπο
κάθε ξημέρωμα μεσημεριανό
και ο κάθε ήχος κοντράρει το φως
και ο κάθε πόνος ένα καρφί
μια λύτρωση μαι αναμονή.

© γ.κ. 2/11