"κεραυνός άρτιος"

Αυτά είναι
και εκείνα που δεν βλέπω
τα άλλα που δεν έρχονται.
Αυτά τα φυτά πέθαναν
και οι σκέψεις μου με ανάστησαν
σε αναγνώρισα στον άλλον κόσμο
της ψευδαίσθησης, της τύχης σου ...
Αυτά τα σκοτεινά σου μάτια
τα ρίχνεις στο έδαφος
αμφισβητούμενα και ταλαντευόμενα
σκληρά και απρόσωπα
ψυχρά και διαστροφικά
οι ακτινοβολίες διαπεραστικές τόσο
όσο ένα καρφί στην παλάμη μου,
μια σφαίρα στο κρόταφο,
ένα λεπίδι στην ψυχή μου....
ένας κεραυνός άρτιος
στη μέση του πουθενά....

Αυτά είναι
και εκείνα που δεν ξεκίνησαν
που όταν θα σμίξουν  οι ανάσες μας
θα τρομοκρατηθούν,
θα εξοστρακιστούν,
και θα συγκλονίσουν οι μυρωδιές μας.
Και το τοπίο σαν ένας πόνος λυτρωτικός
σαν ένα καθεστώς από αντανακλάσεις,
ξεπετάγματα μιας άλλης ουτοπίας
και μιας επερχόμενης συντέλειας.
Η στιγμή είναι καθήλωση
και η ζωή ένα τεράστιο τέρας...
όπου στο τέλος της μέρας
αναδιπλώνεται και με απορροφά.

© γ.κ. 2/11/