Σκέψεις 17 κραυγή.

Σκέψεις 17 κραυγή.

Μια καρδιά που πάλλεται -κραυγή χωρίς ήχο-
που επιπλέει και γλιστρά ανάμεσα στα μαύρα σύννεφα
σε αυτόν τον δρόμο της ανασφάλειας,
ανοίγει ξέφωτο στον ουρανό,προβάλει άγγελος...
Με το υπέροχο χρυσό ακάνθινο στεφάνι
μου κάρφωσε μια νύχτα τα όνειρα μου.
Ένα καυτό ερώτημα μια άγνωστη λέξη για πολλούς
ψυχρή σου είναι η σκέψη και εκβιαστική!.
Μια καρδιά που πάλλεται
για όλους και για όλα ανάμεσα σε τελικούς
κραυγές και επιθυμίες είναι φωνή στο πουθενά
και θάθελε θυσίες....
Σηκώνω τα μάτια μου ψηλά
οι ηλιαχτίδες που περνούν απ΄την καρδιά σου
με κάνουν να θέλω ν'άγαπώ...
είναι ακριβώς αυτό που ζεις
είμαι η θάλασσα και είναι δικιά σου!.

© γ.κ. 2012