"The life is empty" 22/5/15 giorgos kroustalis
----------------------------------------------------------
Τι περίπλοκο τελικά πράγμα που είναι η ζωή! Μια διαδρομή άγονης γραμμής με εκπλήξεις ηρωίνης στην φλέβα και όνειρα μαριχουάνας στην σκέψη! Ένα ατέλειωτο σοκ και δέος δηλαδή που λένε και οι Αμερικάνοι! Εγώ και ο τοίχος, εγώ και καθρέφτης, εγώ και οι άλλοι! Τόσο εύκολα μονοπάτια δεν βρίσκεις πουθενά! Και όλοι τρέχουν και τρέχουν και τρέχουν στο άπειρο, όπως ρέει το αίμα στις αρτηρίες μας χωρίς τελειωμό! Από χθες είναι το αύριο και το τώρα ξαφνικά γίνεται χθες, δεν παίρνεις ανάσα, δεν βλέπεις ότι θέλεις να δεις ποτέ και πουθενά, κάθε στιγμή είναι και αλλού, κάθε λεπτό είμαι και αλλού, δεν είμαι ποτέ πουθενά και παντού, κάθε λόγος και ένα απέραντο νεκροταφείο ψυχών, άοσμο, ακλόνητο στο σύμπαν, αδιάφορο! Και μια ατέλειωτη γιορτή όλη η πλάση απλησίαστη, αχόρταγη, καταβροχθίζει κάθε μου ίνα, κάθε μου μόριο χωρίς τελειωμό. Το χώμα και τα λουλούδια ακροβατούν, τα καρποφόρα δένδρα και τα κορμιά μας λεηλατούνται, ατέλειωτα ταξίδια μαρτυρικά, διάσπαρτα κύτταρα πεταγμένα στους υπονόμους, τα σπέρματα δεν έχουν πατρίδα, ούτε το αίμα που κυλά, ούτε οι σάρκες που διαλύονται στο διάβα του χρόνου! Σκορπίζονται εδώ και κει σαν τις αδέσποτες σφαίρες στον πόλεμο των κόσμων! Όλα περιπλέκονται σε ένα νήμα, αόρατο, σε ένα στιγμιαίο κακό, σπανίως καλό, σαν το γέννημα μιας νέας ζωής! Και ο θάνατος, ο δικός μας, του άλλου... το κυκλικό πλέγμα που περικλείει τις σκέψεις μας, τις αναζητήσεις μας, τις κάθε μας αναμονές... εξοστρακίζεται στο μέσα μας! Ξέρεις ότι θα φύγεις, και θα χαθείς, για πάντα, για τώρα, για ποτέ και πριν, και μετά! Όπως ήρθες κάποτε πριν να υπάρξεις! Πως έζησες, είδες, έπραξες, και ολοκληρώθηκες μια ξεχασμένη μέρα του καλοκαιριού, πίσω από κάτι ξερά χόρτα σε μια χρυσαφένια άμμο, δίπλα σε μιά πηγή με το νερό της βροχής της περασμένης νύχτας με τα ασημένια βαριά σύννεφα στον υπέροχο θόλο που ονομάζεις ουρανό! Και εκεί ψηλά σε αναμένει το άγνωστο, το απέραντο ξανά και πάλι από την αρχή! Η ζωή είναι άδεια! Ένα λευκό χαρτί που γράφω επάνω του με μιά λευκή κιμωλία, όλα όσα βλέπουν τα μάτια μου, ακούν τα αυτιά μου, μου λέει το στόμα μου! Και γω γυρίζω και γυρίζω και γυρίζω ξανά εκεί που ξεκίνησα πριν γυρίσω στο ξεκίνημα του υπάρχοντος χρόνου! Θα ξημερώσει σαν χθες, σαν αύριο, σαν τώρα... και θα νυχτώσει ξανά και ξανά με εμένα ή χωρίς!
----------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------
Τι περίπλοκο τελικά πράγμα που είναι η ζωή! Μια διαδρομή άγονης γραμμής με εκπλήξεις ηρωίνης στην φλέβα και όνειρα μαριχουάνας στην σκέψη! Ένα ατέλειωτο σοκ και δέος δηλαδή που λένε και οι Αμερικάνοι! Εγώ και ο τοίχος, εγώ και καθρέφτης, εγώ και οι άλλοι! Τόσο εύκολα μονοπάτια δεν βρίσκεις πουθενά! Και όλοι τρέχουν και τρέχουν και τρέχουν στο άπειρο, όπως ρέει το αίμα στις αρτηρίες μας χωρίς τελειωμό! Από χθες είναι το αύριο και το τώρα ξαφνικά γίνεται χθες, δεν παίρνεις ανάσα, δεν βλέπεις ότι θέλεις να δεις ποτέ και πουθενά, κάθε στιγμή είναι και αλλού, κάθε λεπτό είμαι και αλλού, δεν είμαι ποτέ πουθενά και παντού, κάθε λόγος και ένα απέραντο νεκροταφείο ψυχών, άοσμο, ακλόνητο στο σύμπαν, αδιάφορο! Και μια ατέλειωτη γιορτή όλη η πλάση απλησίαστη, αχόρταγη, καταβροχθίζει κάθε μου ίνα, κάθε μου μόριο χωρίς τελειωμό. Το χώμα και τα λουλούδια ακροβατούν, τα καρποφόρα δένδρα και τα κορμιά μας λεηλατούνται, ατέλειωτα ταξίδια μαρτυρικά, διάσπαρτα κύτταρα πεταγμένα στους υπονόμους, τα σπέρματα δεν έχουν πατρίδα, ούτε το αίμα που κυλά, ούτε οι σάρκες που διαλύονται στο διάβα του χρόνου! Σκορπίζονται εδώ και κει σαν τις αδέσποτες σφαίρες στον πόλεμο των κόσμων! Όλα περιπλέκονται σε ένα νήμα, αόρατο, σε ένα στιγμιαίο κακό, σπανίως καλό, σαν το γέννημα μιας νέας ζωής! Και ο θάνατος, ο δικός μας, του άλλου... το κυκλικό πλέγμα που περικλείει τις σκέψεις μας, τις αναζητήσεις μας, τις κάθε μας αναμονές... εξοστρακίζεται στο μέσα μας! Ξέρεις ότι θα φύγεις, και θα χαθείς, για πάντα, για τώρα, για ποτέ και πριν, και μετά! Όπως ήρθες κάποτε πριν να υπάρξεις! Πως έζησες, είδες, έπραξες, και ολοκληρώθηκες μια ξεχασμένη μέρα του καλοκαιριού, πίσω από κάτι ξερά χόρτα σε μια χρυσαφένια άμμο, δίπλα σε μιά πηγή με το νερό της βροχής της περασμένης νύχτας με τα ασημένια βαριά σύννεφα στον υπέροχο θόλο που ονομάζεις ουρανό! Και εκεί ψηλά σε αναμένει το άγνωστο, το απέραντο ξανά και πάλι από την αρχή! Η ζωή είναι άδεια! Ένα λευκό χαρτί που γράφω επάνω του με μιά λευκή κιμωλία, όλα όσα βλέπουν τα μάτια μου, ακούν τα αυτιά μου, μου λέει το στόμα μου! Και γω γυρίζω και γυρίζω και γυρίζω ξανά εκεί που ξεκίνησα πριν γυρίσω στο ξεκίνημα του υπάρχοντος χρόνου! Θα ξημερώσει σαν χθες, σαν αύριο, σαν τώρα... και θα νυχτώσει ξανά και ξανά με εμένα ή χωρίς!
----------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου