ΔΟΚΙΜΗ.

Έτσι είναι τα πράγματα... το υπαρκτό δένει με το φανταστικό, η ψυχή ένα πράγμα προς διερεύνηση ζει, υπάρχει, και κάποια στιγμή χάνεται, έτσι απλά εξαφανίζεται... Το μόνο που μένει πίσω είναι μόνο τα γεγονότα της ύπαρξης. Τα φύλλα που πέφτουν, η βροχή, ένα φίλι που κόλησε το κραγιόν στα δικά σου χείλη! Ο θυμός, οι κραυγές, οι ανάσες, τα χιλιάδες πράγματα που δεν θα κάνεις ποτέ, οι καμπάνες της εκκλησίας που καθε μέρα χτυπούσαν ηλκτρονικά, χωρίς το ζωντανό χέρι να πιάσει το σχοινί να το ταρακουνήσει, να τριφτεί η παλάμη στο χοντρό ακατέργαστο πόνο, να ματώσει, να δημιουργήσει ήχο, να σου τρυπίσει ευλαβικά και ευτυχισμένα τα μέσα σου... ΝΑ δεις τότε την ζωή με άλλο μάτι, με διαφορετικό παλμό. (δοκιμή)...
Κάποιες φορές το να ξερνάς όλο και πιο συχνά είνα ένδειξη υγείας, εσωτερικής ανάτασης, ψυχικής ηρεμίας και ονειρεμένης φαντασίας για το πως θάθελα να είναι ο κόσμος, ο δικός μου αγράμματος κόσμος, αυτός της δημιουργικής δημιουργίας, της ερωτικής διάθεσης και της μουσικής μελωδίας να συνυπάρχουν συνεχώς στο στερέωμα με τους βρεγμένους δρόμους και τα πεσμένα κίτρινα φύλλα... ΝΑ κοιτάζω τον ορίζοντα χωρίς θλίψη για σένα διπλανέ μου άνθρωπε, που μέσα μου σε μισώ και σε ζηλεύω μέχρι θανάτου. Να δω πρώτα τον δικό μου χαμό, και να νιώσω την υποβόσκουσα ατμόσφαιρα που κυριαρχεί αιώνες τώρα σε αυτό τον παλιά ευλογημένο τόπο και τώρα καταραμένο... λύτρωση στην ανάσα μου, ... (δοκιμή)
Εντάξει όλοι έχουν τις στιγμές αδυναμίας, ακόμα και η βασίλισσα πάει στην χρυσή της τουαλέτα απολαμβάνοντας τις φυσικές της παρενθέσεις... Και μετά τι... πως ξοδεύει τον χρόνο του ο κάθε ένας... που κοιτάζει, πως μιλάει, με ποιούς, που ταξιδεύει, όλοι κάνουν τα ίδια; Η βροχή πέφτει παντού. Ο ήλιος ο μοναδικός αληθινός φορέας υγείας, βγαίνει πάντα και παντού, και δύει ξανά και ξανά και ξανά... Και εμείς όταν τοποθετούμαστε στο γνωστό φέρετρο από μαόνι συνήθως ξαναεπιστρέφουμε στο απόλυτο τίποτα! Έτσι απλά και συνηθισμένα ένα απλό μεσημέρι σαν όλα τ' άλλα... Οι στιγμές οι μόνες που μετρούν στον χρόνο τον υπαρκτό είναι καπνός... (δοκιμή).
Στο τέλος αυτής της υπαρξιακής μας αναζήτησης, ο περίγελος είμαι εγώ και το επίκεντρο των επιστημώνων! Σε έναν μακάβριο χορό αυτός που τον σέρνει αυτός μας ωδηγεί στην κόλαση... όσοι την αγαπούμε και την ζούμε με τον τρόπο μας νάμαστε καλά να την χαρούμε... οι άλλοι που αρνούνται την φαντασία και ταξιδεύουν στο πουθενά με τα χρυσά του άρματα νάνε ευτυχισμένοι στην απέραντη δυστυχία τους, και να πετούν ψηλά στο απέρατο κενό! (δοκιμή).
Κάθε που βραδυάζει όπως έχω ξαναπεί στα παλιογραπτά μου εμφανίζεται το ξωτικό της άλλης πλευράς... της άλλης ουτοπίας, της συγκινησιακής μου οραματικής πολυπλοκότητας. Ο δράκος ξερνάει φωτιά και θάνατο, ο σεξιστής εαυτός μου σαν τον κακό ξενιστή θέλει να διεισδήσει στα βαθιά νερά μιας νωχελικής πτυχής του εαυτού μας... και για όσους δεν κατάλαβαν τίποτα.. αυτό είναι που έχει μόνο αξία! Οι λέξεις και οι έννοιες πίσω από αυτές. Οι τρεις μας διαστάσεις έχουν πλέον μεταφερθεί στο σινεμά μιας και αυτό αναπαριστά την ίδια μας την ζωή και σύντομα θα έχουμε και την οσμή δίπλα σε όλο αυτό τον μαγικό κόσμο της ουτοπίας μας.... Εγώ θα τα ξεχάσω όλα και θα περπατήσω με τα πόδια γυμνά στην άμμο μια έρημης ακρογιαλιάς, θα αγναντέψω την ανατολή και θα μεθύσω με την δύση, βλέποντας τα γλαροπούλια να πετούν για κάπου που αυτά ξέρουν... Θα τα ξεχάσω όλα... (δοκιμή).

 

© 2013 οκτ.