Άσε αύριο... μου είπες και έκλεισες την πόρτα πίσω σου.Το καπνισμένο δεφτέρι έγινε ψίχουλα καλοταϊσμένου εκλιπόντος... Η συμφωνία με τον διάβολο απέτυχε παταγωδώς... Σε τέτοιους καιρούς πιάστηκε ψεύτης ακόμα και ο σατανάς. Για δες έξω στην βρεγμένη άσφαλτο με παρέσυρε το φουσκωμένο ποτάμι της ακολασίας, χωρίς να ρωτήσει αν η σάρκα μας αντέχει τέτοιες καταπονήσεις... έρχομαι να σε σώσω... μου είχες πει ένα μεθυσμένο καλοκαίρι, μπήκες στην λίμο και βυθίστηκες στις περγαμηνές σου. Στο κεφάλαιο με τις χίλιες σελίδες αναζήτησες τις δικές σου αναζητήσεις, αφήνοντας έρμαιο τον απέναντι ρυθμό της καρδιάς, στα μισόκλειστα βλέφαρα μας που ανοιγόκλειναν νωχελικά, το ελαφρύ ξύσιμο της δεξιάς ωμοπλάτης, και το αφυδατωμένο σαγηνευτικό κορμί σου, όπου οι πρασινομώβ αρτηρίες, δημιουργούσαν ένα κινηματογραφικό ταξίδι στην λήθη της ρομαντικής μου συστολής. Στεγνός από όλα τα καλά της ύπαρξης, ο γελωτοποιός δεν ήμουν πάλι εγώ, αλλά το νέκταρ των θεών και των πνευμάτων το χρυσό δισκοπότηρο μας... Γελώντας και ξοδεύοντας μονομιάς κάθε στάλα υποκριτικής μου ικανότητας, έσκισα τα ιμάτιά μου νωχελικά στο πέρασμα των κόκκινων χειλιών της ανανεωμένης μου πληκτικής ιδιοσυγκρασίας, και καθώς οι μπόμπες έσκιζαν τα μαύρα καλσόν της ηδονής μας, ξέρασα όλο το παρελθόν μου στα γυμνά, λευκά σου μινιατουρίστικα πόδια... Πόσο θάθελα να τα είχα στο στόμα μου σαν οιωνός αιωνίων έλξεων, και ενεργειακής κορύφωσης! Τίμιος και υπογραμμός, παρθένος στις δολοπλοκίες της μιας νύχτας, είδα το ψητό να χάνεται μέσα από τα χέρια μου, να το παρασέρνει το φτηνό μισοσκότεινο ξενοδοχείο της απελπισίας, και ο αλλοδαπός στυλοβάτης της σάπιας μας κοινωνίας. Την άλλη μέρα τράβηξα για την Φωκίωνος να θυμηθώ τις ρίζες μου και τι ρεμάλι ήμουν τότε και πως ξέπεσα ο φουκαράς στα δίχτυα της ηθικής, της τιμιότητας και της παρθένας ζωής, αυτής που όλοι εμείς οι "έτσι" εξωπραγματικοί περίεργοι τύποι που μας αρέσει να κοιτάμε τις ζωές των άλλων και να τις φθονούμε κάνοντας κριτική από τον μέτριο καπιτονέ καναπέ μας, απομεινάρι και αυτός του μόχθου μιας ολόκληρης ψεύτικης περιπέτειας, και πως τελικά θα καταλήξω, μιας και εκεί το τοπίο μου φέρνει άπειρες σκέψεις στο πειραγμένο μυαλό μου, χαρίζοντας μου στιγμές ευτυχίας και πλήρους απελπισίας! Πήγα λοιπόν στο μικρό κοσμηματοπωλείο που ακόμα υπάρχει από τότε και είχα τρυπήσει για μια και μοναδική φορά το αριστερό αυτί μου, βάζοντας ένα μικρό χρυσό αστεράκι αφού είχα πιει μια σχεδόν ολόκληρη φιάλη ουίσκι, καθότι νέος τότε φοβόμουν τα μυτερά λεπτά αντικείμενα, αυτά που σου τρυπούν την σάρκα και το μυαλό μεθοδικά και με χειρουργική ακρίβεια σου αφαιρούν την ανάσα σου και την μουσική μέσα από τις φλέβες σου. Ακόμα και τώρα φοβάμαι... Στο όνομα της αγάπης λοιπόν έβαλα το μοναδικό σκουλαρίκι ένδειξη εσωτερικής ελευθερίας, προσωπικής ανεξαρτησίας και καλλιτεχνικής αφασίας, και τράβηξα για την γνωστή μπάρα. Ο βυθός είναι εμπρός μου, με καρτερεί υπομονετικά, και με καλεί με ξανθιές σειρήνες να με κρατήσει για πάντα στην αγκαλιά του. Ο καπνός και οι ουσίες, υγρές οπτασίες, και φαντάσματα του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος, προβάλλονται μπρος μου με συνταράζουν και με εκτοξεύουν εκεί που εσύ, αυτός και ο άλλος δεν θα'ρθείτε ποτέ. Ο θεός γελά φτύνοντας με απλόχερα, χαρίζοντας πόνο, δοκιμασία και αυτά που έγραψαν οι δικοί του στα βιβλία τους, ο δε διάβολος τάπαμε στην αρχή. Φυγόδικος και ψεύτης, κουρασμένος και μόνιμα αποτυχημένος φαντασιόπληκτος παραμυθάς... ποιος ξέρει σε τι μέρη τριγυρνά και παραμυθιάζει τον κόσμο. Στον καιρό της βροχής και του αγέρα, εναποθέτω τις ελπίδες μου, στη σιωπή και σε ταξίδια εσωτερικής αναζήτησης, μουσικές ήρεμες νότες, μονοπάτι φυγής, κοσμοδρόμιο επικοινωνίας εκεί έξω! Ακούει κανείς; Στο όνομα της αγάπης ακούει κανείς ;
"in the name of love" © γ.κ. 18/10/13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου