" και μετά το μίσος τι; ο έρωτας;"

... Βαθιά περασμένα μεσάνυχτα. Καυτή νύχτα και μυρωδιά καμένης γης, καμένης ψυχής, λιμάνι που χτυπά τόσο πολύ ο αγέρας, ο αγαπημένος μου, τόσο που το πληγώνει, του ξεσκίζει την είσοδο που δέχεται τον ανώνυμο πλήθος, σαν μια μελωδία κολασμένη, από τον φανταστικό μας παράδεισο στο υπαρκτό μας μίσος! Στην απογοήτευση της στιγμής όπου βγαίνουν οι ρομφαίες, κυματίζουν τα λάβαρα του πολέμου, θρυμματίζονται τα ευτυχισμένα παλιά μας χρόνια. Δοσμένα στους καιρούς μας οι υποσχέσεις, τα λόγια αγάπης, ο χαμένος έρωτας των παιδικών μας χρόνων σιωπά! Μεγάλα μαύρα πουλιά με την αφορμή του δικού μας μίσους, εκτινάσσονται στο νεκρό μου δωμάτιο, στο ψυχρό μου σπίτι, στο άδειο τετράγωνο της σιωπής μας, στην καυτή άσφαλτο όπου το αίμα ένα καθημερινό ποτάμι κυλά τόσο ήρεμα, τόσο νωχελικά, έτσι που γίνομαι ένα με αυτό και θυσιάζομαι μαζί με την άγνωστη μάζα της καθημερινότητας... Χάνομαι λοιπόν σε ένα λεπτό στρώμα πάγου που λιώνει σιγά σιγά κάτω από τα πόδια μου,τόσο απέραντη ερημιά μέσα και έξω από την αρχή ως το τέλος αυτής της καταραμένης μας ζωής. Ούτε λουλούδια, ούτε μουσικές, ούτε έρωτες και αγάπες δεν μπορούν να καλύψουν την τεράστια θλίψη ενός μοναχικού περιπατητή του χειμώνα στην παγωμένη λίμνη. Και τώρα τι, το νερό έγινε πάγος, λεπτός ευαίσθητος, ράγισε με το πέρασμά μου, είναι έτοιμος να σπάσει και έτσι να με καταπιεί η βαθύτερη λίμνη της διαστροφής μας. Το μίσος! Και μετά το μίσος τι; Ο έρωτας, η ευτυχία της επόμενης μέρας που σου κτυπάει την πόρτα και όλα είναι ροζ τριαντάφυλλα, γλυκές σοκολατένιες καρδούλες, και ένας ήχος ήρεμος γεμάτος γλυκά ποιητικά λόγια μέχρι το χαρμόσυνο γεγονός της γέννας του διαδόχου; Μάταια, όπως έχω πει και παλιότερα, το παραμύθι έχει και δράκο, και θάνατο, και θλίψη, απόγνωση, μίσος, δυστυχία, και έναν παράξενο εφιάλτη, αυτόν της καθημερινής επιβίωσης και τώρα και πάντα. Γιατί πάντα έτσι ήταν, εμείς γράψαμε όμορφα για να ξορκίσουμε τα τέρατα των παιδικών μας ονείρων, γράψαμε ευτυχισμένα, ερωτικά για να ξεχάσουμε τις πληγές του παρελθόντος μας και να σβήσουμε τις φωτιές των δράκων και των μαγισσών. Είπαμε ότι υπάρχει παράδεισος γιατί ζούμε συνέχεια στην κόλαση και μας τυραννά ο κακός διάβολος με τις αιώνιες του συμφορές... Έτσι μέσα στα καυτά μεσημέρια των καλοκαιριών μας ο λεπτός πάγος που μας χωρίζει από την ψυχρή άβυσσο χάνεται μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα... μας ποτίζει ένα απέραντο μίσος για εκείνον, τον άλλον, τον απέναντι, που σε κοιτά και πότε πότε χαϊδεύει τα λιγοστά μαλλιά σου σπρώχνοντας σε απαλά και ήρεμα ακόμα πιο κάτω ακόμα πιο πέρα από αυτόν και από όλα.... τα εδώ, τα εκεί και τα ερχόμενα! Και μετά τι, όταν τελειώσουν όλα τι; Στάχτες και μυρωδιά από θειάφι, και εκείνοι πίσω από κλειστά αεροστεγή παράθυρα θα σε σημαδεύουν με τον φελλό της σαμπάνιας, έτσι που να σε απαλλάξουν πιο εύκολα και γρήγορα από το πικρό σου μαρτύριο... Και ο έρωτας μας, ο χθεσινός, ο από χρόνων οιωνός ελπίδας και αιώνιας ευτυχίας που πήγε; Τι έγινε; Που χάθηκε ξαφνικά; Μα δεν χάθηκε ξαφνικά, δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά, ήταν δημιούργημα της φτωχικής μας φαντασίας, επούλωση της στιγμής για να μην υπάρχει πόνος... Και σαν χαράξει ξανά όλα θα είναι όπως εχθές, προχθές και πρόπερσι, και ήλιο θα δούμε, και μουσικές θα ακούσουμε, και έρωτα θα ξαναδημιουργήσουμε, και ταξίδια θα κάνουμε εντός μας και σε όλα τα πέρατα της Γης... και η φαντασία μας θα συνεχίσει να χαρίζει γλυκές στιγμές ευδαιμονίας!_

" και μετά το μίσος τι; ο έρωτας;" © γ.κ. 9/8/13 http://youtu.be/A2eSDYy9y0Q