ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΕΣ © γ.κ. 1/7/13 5,50 πμ.

Ο χρόνος, άπιστος και άπιαστος...
Η σύμβαση μιας ψυχής που σοκάρει!
Ο τελευταίος σπασμός πριν τον Άδη.
Το μονοπάτι στα βότσαλα επιμένει,
σε κάποια διέξοδο χαράζει σελίδες αδιάβροχες,
τικ τακ, τικ τακ, ο χρόνος δεν έχει πλέον ήχο,
ψηφιοποιήθηκε... πέρασε σε χρώμα πορτοκαλί,
μαυρίζοντας ψυχές και ανθρώπους,
ξέρεις αυτό το σπάνιο είδος ακόμα ανθεί!
Σε τυρκουάζ αποχρώσεις σπαράζομαι!
Έκθεση ιδεών, βραβεύεται...
Χοντρό βιβλίο σε τόμους,
αξίζει σαν όπλο να το χειριστείς,
σαν μπούμερανγκ να το λατρέψεις,
χρησιμοποιώντας το να εξαγνιστείς!
Στο ψέμα αγάπησα τα δελφίνια,
σπάνιο συμβάν για την κόλαση,
κάθε ζωή υπαρκτή και ανύπαρκτη,
στο αίμα πότισα λεμονανθούς.
Οι μέρες... επιδεξιότητα συνουσίας,
αυτές και αν με λατρεύουν,
μια, δύο, τρίτη, θα έρθει η έσχατη!
Πριν απ' όλα η διατριβή μας.
Τι έδωσα, τι πήρα, τι ξόδεψα χθες...
Ανάλωση πριν... βλέπε συσκευασία!
Θα ξαναγεννηθώ για να σε εκδικηθώ,
να σε κρατήσω λάφυρο λαμπερό.
Θα εκτοξεύσω ατμόσφαιρες σε γυμνά πόδια,
θα κάψω ναούς που σε λάτρεψαν επιφανειακά!
Σε προστάτευσαν!
Μετρώντας ατμόσφαιρες συγκινούμε,
ξοδεύω τα δευτερόλεπτα στα σαλόνια μου,
ματιές αδιάκριτες στον σπασμένο καθρέφτη,
του χθες,
του πριν,
του αύριο
και του ποτέ.
Στον επόμενο τόνο θα συναρπάσεις,
και οι μάζες θα σφάζονται ηρωικά,
θα αποδράσεις εκεί που ο άγιος ζει,
που η ψυχή μου ταπετσαρία, κυάνιο, και σιωπή.
Η αποψινή μας επικοινωνία έλαβε τέλος,
ποδοπατήθηκα το πρωί,
από ταφόπλακες ηρώων και μισθωτών,
ξημερώνει και γω τριγυρνώ στα σκοτάδια μας.
Αυτοεξόριστος στις πληγές σου!
Σιωπηλός στις προσταγές σου!
Αιώνια ρομαντικός!