Ξανά λοιπόν στο χθες,
από το σήμερα στο χθες...
τα ίδια τα υπέροχα τα κοφτερά μας νύχια
τοποθετήθηκαν στις πληγές,
ξανά και ξανά...
μέχρι τα μάτια μου να κλείσω,
ποτέ δεν θα βρεις το κλειδί του παραδείσου,
ποτέ της ψυχής μου τον δρόμο
δεν θα βαδίσεις... μοναδικός μου φίλος εγώ!
© γ.κ. 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου