Τελικά κόσμε δυό - τρεις μείναμε ! Για φαντάσου πως άλλαξαν οι καιροί. Εσύ που έβλεπες τα ποτάμια να κυλούν και έκανες όνειρα για φάρμες απέραντες καταπράσινες, όπου το μόνο που θα άκουγες θαταν το νερό των ποταμών και το κελάηδισμα των πουλιών.Τώρα το ποτάμι της οργής είναι αξεπέραστο και ένας ψυχρός αγέρας έχει σαν μια βαριά ταφόπλακα ισοπεδώσει τις ζωές μας. Σε μια δύση που έρχεται ένας απέραντος άδικος απολογισμός πράξεων του παρελθόντος μας, μια άρνηση διαχρονική μάχη με την αποδοχή ή το λάθος μας... Σε κοιτάζω πότε πότε στα κρυφά πίσω από τα κλειστά σου παράθυρα της ιστορίας και ανατριχιάζω στην ιδέα που δεν θα σε ξαναδώ. Ο καιρός λιγοστός αδυσώπητος φονιάς των ονείρων μας , μιας πλαστής ζωής και μιας ουτοπίας.... Τα γραφτά μου αυτό κάθε στιγμή μου τονίζουν ... Το υπέροχο τέλος μας ! Την επιστροφή στο πουθενά εκεί δηλαδή από όπου ήρθαμε. Από πότε θυμάσε τον εαυτό σου ? Όταν τα ψηλά δένδρα της λησμονιάς μας καθηλώσουν στο χώμα και τα άκρα μας παγωμένα πίσω από καρφωμένες πόρτες, μαύρες και θλιμμένες οι υπάρξεις μας θα υπάρχουν μόνο στην θύμηση των ζωντανών....
Υπάρχουν στιγμές όπου οι ήχοι της σιωπής είναι το μεγάλο ταξίδι μας, μια δοκιμασία του μεγάλου αφεντικού μας του πόνου, ένα δάκρυ να στάζει νωχελικά στο μάγουλό σου για ότι δεν πρόλαβες να κάνεις που θάθελες, άπειρους κόσμους να νιώσουν τα εσωτερικά σου μονοπάτια, να τα βαδίσουν παράλληλα με εσένα και τον απέναντι άγιο που σε κοιτά!. Όταν τα αερικά στοιχειά της σκοτεινής μας πλευράς κυριαρχούν στο στερέωμα των εσωτερικών μας πόθων ο χορός των δαιμόνων κρατάει όσο ένα requiem συγκλονιστικά δοσμένο όπως η ίδια μου η ζωή με τις εκρήξεις της και την απέραντη πολυπλοκότητά της.Οι έρωτες μας και τους θεούς τρόμαξαν στο πέρασμα του χρόνου όταν ήμουν στα σκοτεινά ποτάμια των εσωτερικών πόθων όπου κάθε βράδυ τα πάθη έδιναν ένα φαντασμαγορικό πάρτι, μια σύναξη αλύτρωτων, πεινασμένων ψυχών και μιας σάρκας λευκής σοκολάτας χυμένης σε καρπούς παραδεισένιους,τροπικούς και αιώνια ανικανοποίητους.... Οι μεγάλες μας στιγμές μέσα στα πελάγη ενός άγνωστου κόσμου να σε κοιτά και να σε κατασπαράζει με τα ψεύτικα και υποκριτικά τους λόγια... καθώς οι αιώνες χάραξαν δρόμους όπου το μάτι του ανθρώπου κοκκίνισε με το αίμα να ρέει σε ποταμούς οικουμενικής αγάπης και ψευδαισθήσεων.... Ξέφυγα σε άλλες πόλεις και δένδρα άγνωστα με αέρηδες σαν τους σημερινούς μας, με ήχους σαν τους χθεσινούς όπου με λύγισαν οι θεσμοί και οι αυταπάτες και είδα τα φύλλα τα κίτρινα να σωριάζονται στο βρεγμένο χώμα και το κορμί μου ένας απόλυτος πόνος... μια ανάγκη για λύτρωση ολοκληρωτική, ένα ξέσπασμα φυγής από τον πλανήτη που εμείς οι αγαπημένοι σκοτώσαμε και που το τέλος όταν δουν οι θεοί θα κλείσουν τα μάτια από ντροπή!... Εσύ και εγώ δεν θα έχουμε ένα πικρό τέλος, δεν θα υπάρξει ποτέ τέλος , τα φυτά ζουν και ξαναγεννιούνται, τα ποτάμια γεμίζουν από την βροχή... και αυτός ο αγαπημένος μου αέρας ο σωτήρας της ψυχής μου τρυπάει τα κόκαλα και τα γεμίζει άπειρες ζωές βγαλμένες από έννοιες παραμυθιών ... και έτσι ο κύκλος επαναλαμβάνει την τροχιά του σε ένα ατέλειωτο ευ ζειν ....
Οι στιγμές μας όπως οι καιροί μας, επιβλητικοί και άγριοι, ύμνος ελεύθερης σκέψης αγαπημένης στιγμής, ερωτικής πανδαισίας, σκληρού και αμετανόητου πάθους.... Η απέραντη παγωνιά της νύχτας εξαφανίζεται στο πέρασμα της μέρας της σιωπηλής ελπίδας των ονείρων μας... καθώς ο ρυθμός της καρδιάς αργά αργά ηρεμεί το σύμπαν υπάρχει σε έκσταση.
Ο απόλυτος πειρασμός έρχεται στα δικά σου λιβάδια, στις ανεκπλήρωτες φάρμες σου, ενώνεται με την πολύπλοκη σύνδεση των πηγών μου και μας εξοστρακίζει σε γνωστά ερωτικά πάθη. Ο αιώνιος κριτής αποφάσισε .... ο ήχος της ηδονής δεν θα σβήσει ποτέ, τα μάτια μου κλείνω και βυθίζομαι... εξαφανίζομαι, υπάρχω στον ήχο της σιωπής ,γίνομαι ένα με την σκόνη της λησμονιάς και κυριαρχώ μέσα σου σαν ένα μικρό μόριο πλασμένο για σένα και για μένα, αιωρούμενο δια παντός...
© γ.κ. 06,3' 30/11/12
http://youtu.be/-1DsJ5YQr5s
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου