Έχει σκοτεινιάσει στα τρίσβαθα της ανατολής και ο καιρός ένας κατακόκκινος ποταμός με σαρκοφάγα φυτά και πανάρχαια τέρατα. Ένας ονειρικός διάλογος ξεκινά από την μια ψυχή στην άλλη καθώς τα όνειρα διώκονται και οι έρωτες εξοστρακίζονται στους αιώνες των αιώνων.Υπάρχεις ή δεν υπάρχεις, βασιλεύεις διαχρονικά ύπαρξη εσύ θεϊκή, δύναμη των πάντων επί γης και ουρανού, καθώς τα ξίφη διασταυρώνονται και καθιστούν απαραβίαστο τον εσωτερικό μου κόσμο.Ο μάγος της φυλής σου, ο δαίμονας της ψυχής σου το αποτέλεσμα χρόνων αναμονής και εκδίκησης και οι πειρασμοί της ζωής μου ένα δίκοπο μαχαίρι με κοφτερές λεπίδες να ξεσκίζουν την σάρκα μου. Η καρδία μου εμφανίζεται, η ψυχή ξεδιπλώνεται, τα μάτια μου ένα κουβάρι από κόκκους άμμου στα πέρατα και στα πελάγη τα αίματα κοκκινίζουν το φως. Η γη τρέμει, οι 7 σφραγίδες έχουν ανοίξει, θεά των πάντων είσαι το ένα και το αυτό με τον έρωτα για το μυστικό δάσος μου, με το ρυάκι που σιγοτρέχει απαλά στα σπλάχνα μου και τον κεραυνό μιας καθημερινής μπόρας στην άσφαλτο με το μαύρο μας σπίτι.
Η γη σείεται στο μαύρο δωμάτιο από φως οι ήχοι της κόλασης είναι το άσμα ασμάτων και το διάστημα μιας ολόκληρης μέρας και μιας ατέλειωτης νύχτας... Δεν υπάρχει επιστροφή , δεν υπάρχει κενό πουθενά το παζλ έκλεισε τον κύκλο του και ο νόμος της βαθιάς σου διαταγής εκπληρώθηκε. Όπως και ο θάνατος ξεκίνησε το ταξίδι του προς την ζωή ο μάγος έστισε την ιεροτελεστία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το βαθύ δάσος λούζεται από το φως της λαμπερής σάρκας σου και οι χυμοί σου όλα τα φρούτα του Αμαζόνιου . Γονατίζουν τα τέρατα και τα δαιμόνια διαλύονται. Με ξυπνάς και με εξουσιάζεις υπέροχα. Κοιτάζω στο άγνωστο με άγνωστες λέξεις και έννοιες και χαράζω την πορεία μου ακατάλληλα κόντρα στον καιρό και το συρματόπλεγμα. Τα κτήρια ο δικός μου ο κόσμος και ο λυτρωμός μου στα δύσκολα και τα δάση και τα ηφαίστεια ο δικός σου φυγόκεντρος κύκλος προς την φωτιά. Ολοκλήρωση και μια μυσταγωγία στον ίδιο πλανήτη ξεκίνησα μαζί σου μέχρι το τέλος. Την άλλη μέρα το πρωί συνεχίζονται όλα . Η νύχτα πλάκωσε και κάλυψε το σκοτάδι μέσα μου.
© γ.κ. 5/11/
Η γη σείεται στο μαύρο δωμάτιο από φως οι ήχοι της κόλασης είναι το άσμα ασμάτων και το διάστημα μιας ολόκληρης μέρας και μιας ατέλειωτης νύχτας... Δεν υπάρχει επιστροφή , δεν υπάρχει κενό πουθενά το παζλ έκλεισε τον κύκλο του και ο νόμος της βαθιάς σου διαταγής εκπληρώθηκε. Όπως και ο θάνατος ξεκίνησε το ταξίδι του προς την ζωή ο μάγος έστισε την ιεροτελεστία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το βαθύ δάσος λούζεται από το φως της λαμπερής σάρκας σου και οι χυμοί σου όλα τα φρούτα του Αμαζόνιου . Γονατίζουν τα τέρατα και τα δαιμόνια διαλύονται. Με ξυπνάς και με εξουσιάζεις υπέροχα. Κοιτάζω στο άγνωστο με άγνωστες λέξεις και έννοιες και χαράζω την πορεία μου ακατάλληλα κόντρα στον καιρό και το συρματόπλεγμα. Τα κτήρια ο δικός μου ο κόσμος και ο λυτρωμός μου στα δύσκολα και τα δάση και τα ηφαίστεια ο δικός σου φυγόκεντρος κύκλος προς την φωτιά. Ολοκλήρωση και μια μυσταγωγία στον ίδιο πλανήτη ξεκίνησα μαζί σου μέχρι το τέλος. Την άλλη μέρα το πρωί συνεχίζονται όλα . Η νύχτα πλάκωσε και κάλυψε το σκοτάδι μέσα μου.
© γ.κ. 5/11/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου