"παρένθεση και παραίσθηση"

Σκοτάδι πυκνό. Κλειστό δωμάτιο. Εγώ και συ όπως πάντα. Ο θεός ο θάνατος και οι παραισθήσεις.
Εντελώς δεν βλέπω κάτι. Ούτε ακούω πολλά, μόνο τις ανάσες μας στο παιχνίδι. Απλώνω τα χέρια, τι άλλο... ψάχνω σαν τυφλός... δεν βρίσκω τίποτα, όπου ξαφνικά σε ακουμπάω, κάτι υπέροχο αγγίζουν τα δάχτυλά μου ... κάτι που με κάνει να θέλω πιο πολύ να το νιώσω. Απλώνω και το άλλο μου χέρι και σε αγγίζω καλύτερα. Σε ψάχνω αργά και σε ανακαλύπτω στο πυκνό μου σκοτάδι. Εσύ απλά περιμένεις, δεν αντιδράς ... θέλεις αλήθεια να σε ανακαλύψω βαθύτερα και πιο ουσιαστικά. Βρίσκω τα χείλη σου μισάνοιχτα ...  τα περιεργάζομαι, με δαγκώνεις σαν πρώτη σου αντίδραση.Υπέροχος ο πόνος της αναμονής και ερεθιστικός. Φέρνω το αριστερό μου χέρι στο λαιμό σου όπου οι φλέβες σου ποτάμια καυτά με την υγρή λάβα να κυλά μέσα ... τώρα ναι κινείσαι αργά προς τα πίσω ... σε χάνω για λίγο ... αλλά μετά σε τυλίγω με τα δύο μου χέρια από την γυμνή μέση σου. Παίζουμε  οι δυο μας μια υπέροχη και επικίνδυνη παντομίμα... Τόσο πυκνό σκοτάδι και τόσο φως πλημμυρίζει τα μέσα μας... Με αγγίζεις και εσύ επιτέλους... θέλω να βάλω τα χείλη μου στα δικά σου και το κάνω, παίζεις και κρατάς κλειστό το υπέροχο στόμα σου ... Οκ...  σου ψιθυρίζω σπάω την αγκαλιά κάνω ένα βήμα πίσω και με χάνεις ... κάνω απόλυτη σιωπή, κρατάω και την ανάσα μου να σε βασανίσω και γω. Δεν ξέρω που είσαι, αν με ψάχνεις, αν κινείσαι καν και προς τα που.... τα λεπτά σαν αιώνες περνούν, δεν παίζεις τίμια... λέω μέσα μου.. αυτή η παρένθεση πρέπει να σταματήσει εδώ.
Έρχομαι... σου φωνάζω δυνατά και ξεσπάς σε γέλια ακούγοντας τα δυνατά βήματά μου στο παρκέ.
Μονομιάς βρίσκω από που έρχεται ο ήχος και με απλωμένα τα χέρια μου σε βρίσκω τόσο απλά και εύκολα που δεν περνάει ούτε λεπτό. Σε έχω τυλίξει πλέον ολοκληρωτικά, σε έχω δοκιμάσει παντού σαν ένα καρπό απαγορευμένο που τόσα πολλά χρόνια δεν μπορούσα να αγγίξω... και συ έχεις αφεθεί στο παιχνίδι μου, μέσα στο σκοτάδι μάς λούζει το φως των παραισθήσεων και το κλειστό δωμάτιο γίνεται ναός μιας μαγικής ιεροτελεστίας. Κανείς πλέον δεν τρομάζει στο σκοτάδι, αντίθετα κάθε τόσο το παιχνίδι αυτό γίνεται η αρχή μιας απέραντης πεδιάδας με όλα τα καλά του κόσμου, κάτι σαν τον παράδεισο της Βίβλου .... ή σαν την κόλαση του Δάντη. Μα ίσως τελικά όλο αυτό να είναι ακόμα μία τρελή παραίσθηση που έχω αυτόν τον άγριο καιρό με την υγρασία και τους άσπρους τοίχους τριγύρω μου . Θα το ζήσω και σήμερα στις επτά και κάτι θα είμαι εκεί ... δεν σας λέω που ...

© γ.κ. 4/11/