" ο μύθος "

" ο μύθος "

Παρασκευή, η λιτανεία των φτωχών
το δάκρυ της προσμονής,
τα λεπτά σύνορα στην υπέρβαση!
Ένα καυτό πύρινο ποτάμι εσωτερικότητας
και ένα λιμάνι απάνεμο για ακροβάτες...
Ξέκανες γρήγορα τα όρια της αγάπης
αναλώθηκες στους ψιθύρους της ζήλιας
αυτοπροδόθηκες γλυκά και ασυνάρτητα ....
έκανες την άμμο μου  λάσπη και κόκαλα...
και τα πελάγη μου βάλτους και κόλαση ...
ποτάμια είναι τα οίνο-πνεύματα της ψυχής σου
και παράδεισοι τα φαντάσματα και οι τριγμοί...
Η άλλη μέρα είναι η χθεσινή
και η σημερινή μου  θάνε η αυριανή ...
καυτή και απροσδιόριστη...
όπως ο έρωτάς μου ...
Τα όνειρα και τα μαχαίρια θέλουν ποτάμια αίμα
να διαβείς για να τα απολαύσεις ...
Σε έχω ψηλά και σε κρύβω σε θεούς και δαίμονες
καλή μου μοίρα και θεά της άψυχης μου ζήσης...
Ξεπέρασα τους ουρανούς και είδα φως και μπήκα
γλυκά μού έσκαψα βαθιά στην άμμο υπέροχο παλάτι
ο βασιλιάς μου νάμε εγώ κυρίαρχος των πάντων...
Και έτσι ζούσα και θα ζω σαν μύθος στο μυαλό μου.

© γ.κ. 2012 "ο μύθος" 3 και 2' μεσημέρι.