"ο πολέμαρχος συν"

Καθώς το ψυχρό αγέρι
την ευαίσθητη ψυχή σου στοχεύει
και το μονοπάτι χαράζει ατμόσφαιρες,
ξάφνου τα γνωστά μας λημέρια νεκρώνουν
και η επαφή μας αναταράσσει ωκεανούς
σκοτεινιάζει το άδειο στερέωμα
και η θλίψη γεμίζει με κεραυνούς
διασπώνται τα μόρια ...
και ξεπέφτουν το όρνεα καταγής ...
Ένα οπτικό υπερθέαμα η μορφή σου
σε γωνίες λευκές από άσπιλη πλάκα
η σκιά σου ξεφεύγει απ'τα ήρεμα
προηγείται στο όνειρο, η οπτασία
συντελείτε το θαύμα - κάθε πρωί.
Έξω φυσάει η ψύχρα τα χνώτα της
πέρα στο μισοσκόταδο δώμα
τα φεγγάρια χορεύουν ακλόνητα !
εγώ τα κεριά ταξιδεύω την λάμψη τους
να ποτίσουν το αυτόφωτο δέος ...
ηρεμούν τα πουλιά μπρος στην χάρη σου
και προσφέρουν θυσία την τέχνη μου.
Τα υπόλοιπα ξόρκια τα κράτησα
να τα ρίξω την μέρα που θάρχεσαι ...
να ξεφύγουν τα όρια και οι ποταμοί
προσφορά στον βωμό τού απόκρυφου !...
Καθώς το ψυχρό μας αγέρι
έλουσε τα σημεία μας
στο απόλυτο συν με εκτέλεσες
ανέσυρε η ψυχή σου αναπνοές
γλυκές, αέρινες στάλες βροχής.
Η σιωπή καλύπτει την σιωπή σου
και η ζωή τα χάνει, εξαγοράζεται
και με σκοτώνει... συθέμελα .

© "ο πολέμαρχος συν" 4 και 2' αργά στις 13/8/12