Δεν ξέρω τι γίνεται πίσω από τα κλειστά παντζούρια αυτή τη νύχτα! Και τις άλλες, και κάθε σιωπηλή νύχτα... Στο απέραντο μαύρο, την απόλυτη εξωτερική μας σιωπή, κυριαρχεί μέσα μου ένα ποτάμι χρυσοπράσινο φως, αναμεμειγμένο με καρύδια και μέλι... Οι καυτές ανάσες του παρελθόντος σιωπούν και αυτές βυθισμένες στις σκέψεις της ενοχής μας, οι σπίθες από το παρόν είναι ανίκανες πια να δημιουργήσουν νέους γαλαξίες, και να ξορκίσουν δράκους και ξωτικά... Ξεφούσκωσαν όλα σαν παιδικά μπαλόνια που χάνονται στην ατμόσφαιρα μετά από ένα μεγάλο ψεύτικο γλέντι... Στα μακρινά, αμυδρά φώτα της περασμένης ζωής μας, ξέχασα δυο ζευγάρια γυαλιά στο παρκέ, και μια ξανθιά περούκα απομεινάρι φλογερής νύχτας, ανέλπιδης πράξης διαστροφής, γεμάτη υποσχέσεις και μυρωδιές πατσουλί. Ήταν μια απλή ευλογημένη παρένθεση θα πει ο ιστορικός του μέλλοντος... Το άρωμά μου, εκείνο που πάντα φορούσα τις ίδιες νύχτες όπως και τώρα, τότε στην Κουίντα, το νυχτερινό κλαμπ που διαμόρφωνε την εποχή μου, σχημάτιζε λεπτό το λεπτό την ζωή μου, πλήγωνε και ευχαριστούσε την ερωτική ψυχή μου, υπάρχει διάχυτο στο περιβάλλον με τις γλάστρες στο μπαλκόνι με τις γαρδένιες, βασιλικό, και ένα ξεραμένο άγνωστο λουλούδι του χθες... Και τώρα τι; Στο σιωπηλό μου αύριο, το σιωπηλό μου τώρα κραυγάζει τις άγνωστες διεκδικήσεις, στα ξεχασμένα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς... Αποδιοργανώνεται ο ιστός μας, και κλυδωνίζονται οι θεσμοί σας, οι καταραμένοι σας ακαταλαβίστικοι φθόγγοι, δεν συναρπάζομαι με τίποτα στο υπαρκτό τίποτα της εποχής μου! Τόσα χαμένα χρόνια, τόσοι φτωχοί συμβιβασμοί, τόσες ανούσιες υποχωρήσεις, τόσο δάκρυ, γέλιο, και αξημέρωτα ξημερώματα... Στην βιβλιοθήκη, πίσω από το γραφείο, όλος ο πριν κόσμος στοιβαγμένος σε σελίδες έγχρωμες, καρέ φιλμ, άσπρο-μαύρο και μετά χρώμα που ξεθώριασε με τον χρόνο όπως οι υποσχέσεις, τα όνειρα και οι ακάλυπτες επιταγές, εικόνες, και σκηνές συνήθως ευτυχισμένες, αλίμονο, κανείς δεν φωτογραφίζει τον θάνατο, την θλίψη, τον πόνο, απλά τον ζει, και την άλλη μέρα τον ξεχνά... προσπαθεί να τον αποβάλει από μέσα του, να δει την ζωή αλλιώς, αλλά μάταια! Τα χρόνια κυλούν και οι σιωπές αυξάνουν, οι παλμοί αυξάνονται, οι καιροί αλλάζουν απρόσμενα προς το κακό, προς το άγριο, προς το χθες. Και ξαφνικά ξεκλειδώνεις τις πύλες που χρόνια κρατούσες κλειστές και η σιωπή ξεσπά σε ένα σκληρό ροκ μουσικό ποτάμι σκέψεων και συναισθημάτων και πάλι από την αρχή σχεδιάζεις το τώρα! Μόνο αυτό αξίζει! Το τώρα, το χθες είναι χθες, και το αύριο θα έρθει αύριο... Πίσω από το δικό μου μισάνοιχτο παντζούρι υπάρχει ένα χαμηλό φως μόνιμα αναμμένο... πίσω από την δική μου σιωπή υπάρχει ένας λόγος, μια κίνηση, μια πράξη, μια σταγόνα νερό να δροσίσει τα χείλη σου, μια λέξη μόνο αρκεί... Τα επόμενα πρωινά θα είναι ένας σιωπηλός καφές πικρός όπως τα χρόνια που έρχονται... αλλά και ένα πικρό χαμόγελο στο ξέσπασμα της χειμωνιάτικης νύχτας θα αλλάξει τον προορισμό μου... Ο άνθρωπος ξέρει ακόμα να αγαπά!
© "état de siège" 18/9/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου