Η σφαίρα.
'Όταν πυροβολεί κάποιος κάτι πρέπει να προσέχει πολύ να βρίσκει τον στόχο. Αν τραυματίσεις το θύμα μπορεί να γίνει άγριο και να κατασπαράξει τον θύτη. Χρυσή ατόφια να είναι η σφαίρα και ευλογημένη να σε βρει στην καρδιά να σε σταματήσει ξαφνικά και άμεσα. Να είναι ποτισμένη με όλες τις έχθρες του κόσμου γιατί αν σε τραυματίσει θα πρέπει με τον καιρό να σε διαλύσει ποτίζοντας σε κακίες οικουμενικές... Και η αγάπη μια σφαίρα είναι που σε τρυπά σε τυχαία μέρη, σου διοχετεύει γλυκό δηλητήριο και σε σπρώχνει σε αργό θάνατο. Στον γνωστό θάνατο της συμβίωσης δύο ανθρώπων. Ένα πρωινό σε καθηλώνει χωρίς να το θες αλλά το λατρεύεις, χωρίς να ξέρεις αλλά το ζητάς, βασανίζεις τα μέσα σου και πηδάς σαν κριάρι στα δάση της ηδονής... καταρρέεις με τον καιρό κουρασμένος και βλέποντας τον άλλον να σε κοιτά με μίσος και μετάνοια... Ένα πικρό παράπονο τότε ξεσπά... και βάζοντας στην θαλάμη του όπλου την μια και μοναδική σφαίρα που σου απέμεινε -γιατί οι άλλες έχουν ήδη καρφώσει εσένα από καιρό- απλώνεις το χέρι σου και λες στον άλλον ... κάντο εσύ γιατί εγώ δεν έχω την δύναμη πλέον... ή τα ξεχνάς όλα φοράς τα όξφορντ παπούτσια σου και παίρνεις τον δρόμο του γυρισμού.... έχοντας στην κωλότσεπη την σφαίρα που τόσο αγαπάς ... να γυρίσεις που ?
© γ.κ. 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου