Απόμακρος πλέον και απόβλητο
αντικαθεστωτικός του έρωτα ...
αναντικατάστατος απών...
τα όλα μας έφυγαν
τα είναι μας μένουν...
αντί να κλαις να γελάς
θα κλάψουν οι άλλοι για μας
θα ξεσπάσουν οι άλλοι αβίαστα
θα κυλήσουν τη γη στον ουρανό τους ....
θα ξεπαγιάσουν τα χνώτα τους...
θα μισήσουν τον εαυτό τους...
Ασύνδετοι κρίκοι συνθλίβονται
επικίνδυνα διαλύονται, σφόδρα...
ξαφνικά αποσυντονίζονται και γεμίζουν θεούς....
στο μονοπάτι προς το κρυφό μου δωμάτιο
το σκοτεινό μου κόσμο ανέδειξα....
εσύ και ο καμένος μου ήρωας ζει
στο πεδίο της μάχης τα μάτια μου είδαν τον πόνο....
τις αγάπες μου στο σκοτάδι θα αφήσω
θα τις λυτρώσω ...
θα τις γυρίσω στην μάχη του ένα και του μηδενικού μου.
Δε αγαπώ δεν έχω τον χρόνο να ζήσω....
© γ.κ. 2012 16/12/12/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου