on the coffee

Και ξαφνικά
άνοιξαν οι ουρανοί σε στάχτη
ξεκίνησε το άλλο μεσημέρι
απόγευμα όλα είχαν τελειώσει..
και ξαφνικά
τίποτα δεν κοιτάζω πουθενά
να γράψω μόνο κάτι νέο
κάτι από το χθες που δεν πονά...
το διαχρονικό και το μοιραίο...
Ήταν πριν ένα σύντομο τέλος
ένας υπέροχος γυάλινος πύργος...
μια αστραφτερή ψυχή όλη κι όλη
κάποια στολίδια χρυσά επιφάνειας...
πόσα ζευγάρια μάτια αντέχουν να κοιτούν
αυτό το γκρι
το μετατρέψιμο γαλάζιο..
το φωτεινό...
το ομιχλώδες μου καμένο ξύλο...
το πέρα από τα συμβατικά
τα όμορφα και τα διαμάντια...
αργά-αργά τα όνειρα χαϊδεύονται...
με μεγαλώνουν
με απομονώνουν
με διοχετεύουν σκόνη από το παρελθόν...
φτερά αγγέλου που σπασμένα αγριεύονταν
στο καθημερινό μου κόσμο...
κάτι έχω ρίξει στον καφέ....

© γ.κ. 16/12/12 "on the coffee"