Ζωντανά ....

... απόψε λέω να μην μιλήσω για τίποτα.Για κανένα πόνο που σας πικραίνει για καμία θλίψη,καμιά απόγνωση.Ε ναι λοιπόν υπάρχει και η άλλη πλευρά του φεγγαριού... Σκοτεινή για κάποιους και λαμπερή για τους πολλούς ... Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εκεί έξω υπάρχει μόνο η άλλη όψη , η άγρια, η σκληρή πραγματικότητα ... της θλίψης και της οργής... της εξαθλίωσης... εκεί έξω που δεν μπορώ να την δω εγώ,εσύ ο άλλος ... ή ίσως δεν θέλω... Είμαστε εδώ στην ζέστη μας... παλεύουμε με τα εσωτερικά μας παιχνίδια παίζοντας σαν μικρά κουρδισμένα στρατιωτάκια... τον δικό μας πόλεμο της ψυχής μας... και των ονείρων μας... κάποιες στιγμές χάνω την επαφή με το έξω, και παραμιλάω απέναντι από τον εαυτό μου κοιτάζοντας την οθόνη υπερπαραγωγή.... θα έρθει η εποχή που τα μόνιτορ θα έχουν χέρια, να με αγγίζουν ,να με χαϊδεύουν ... αλλά φοβάμαι μην με πνίξουν όταν δουν την ερημιά μέσα μας... απ'την άλλη ίσως έρθει η εποχή που δεν θάχουμε πια καθόλου μόνιτορ... όπως θέλει μια καλή μου φίλη... τι θα γίνει τότε ? πως εγώ θα σου γράφω αναπνοή μου ? πως εγώ θα μιλάω με εμένα και θα με λατρεύω? πως θα μιλάς εσύ με έναν άγνωστο κρυφό σου πόθο ? ένα εικονικό ταξίδι που δεν θα έκανες ποτέ στην πραγματικότητα ? Και τελικά έναν έρωτα που ποτέ δεν κέρδισες στους δρόμους και στους πύργους της εξοχής μας... γιατί να μην τον ζήσεις αλλιώς, πρωτόγνωρα και ψηφιακά ? Σαν ένα όνειρο που όταν ξυπνάς και ήταν καλό ήθελες ποτέ να μην τελειώσει.... Που είναι η λεπτή γραμμή μεταξύ ονείρου ψηφιακού κόσμου και πραγματικότητας που χωρίζει όλα αυτά? Κάνεις λοιπόν το πέρασμά σου ψυχή μου στις ηλεκτρικές εκκενώσεις, ηλεκτρισμένος και συ σαν ένα πουλάκι που έχει πιαστεί στη ξόβεργα και πού ξέρει το πικρό του τέλος... Αδιάφορα το δέχεσαι και το προσπερνάς το πικρό ποτήρι που σίγουρα θα πιεις... Το έχεις πλέον συνηθίσει, υπάρχεις με αυτό γιατί με αυτό γεννήθηκες... Απόψε είπα να μην μιλήσω για όλα τα άλλα, αλλά είπα τελικά το τίποτα που δεν μπορείς να καταλάβεις καρδιά μου, ή που δεν θέλεις να δεις.... Νιώθω ένα μεγάλο κενό, βρίσκομαι σε ένα καυτό σταυροδρόμι αγάπης και μίσους... Είμαι εδώ και εκεί έξω πουθενά και παντού και αυτό είναι που με σκοτώνει καθημερινά. Ένα μαγικό ραβδί που δεν έχω να αλλάξω τα πάντα ... μία κίνηση που ποτέ ίσως δεν έκανα, μια δημιουργική επανάσταση και ανατροπή των όλων.... Μια βραδιά σαν την σημερινή στα 54 χρόνια μου υποκλίνομαι στους ανθρώπους που δεν θα με διαβάσουν ποτέ, που δεν θα τους πω ένα γεια ... έστω και ψηφιακό...

© 2012 /13/12/12 " ζωντανά" χαρισμένο στην Δώρα Π.