η επιστροφή του τζίτζικα A'

"η επιστροφή του τζίτζικα" (Α' μέρος)  by faust 2012 ©

Οι κουρτίνες κινούνται ανάλαφρα με το αεράκι που έχει σήμερα.Ηλιόλουστη μέρα στα τέλη του καλοκαιριού.Οι φίλοι μου τα τζιτζίκια βαριούνται και πάλι  να τα πουν.Μα εκεί στο βάθος του διαδρόμου πάνω στο μεγάλο δένδρο διακρίνω τον καλό μου γείτονα τον τζιζ να απαγγέλλει ποίηση και άλλα τινά... είναι και πολυλογάς... Για όσους δεν με ξέρουν εγώ είμαι ο τζαζ... ο ντροπαλός της παρέας μας ....
Πως μπορεί κανείς να "βουλιάξει στην ευτυχία του ? " ρώτησε ο ταπεινός τζίτζικας την μεγάλη βασίλισσα της απέραντης θαλασσινής επικράτειας ... και ξέροντας ότι δεν θα πάρει ποτέ απάντηση σωριάστηκε νεκρός στην καυτή άμμο της απελπισίας.... χα χα μεταξύ μας έκανε τον πεθαμένο να τον λυπηθεί η βασίλισσα μήπως και κερδίσει αγαθά που δεν είχε ποτέ στην μίζερη ζωή του...
Τα μελαγχολικά μου μάτια έσβησαν και κατέρρευσαν τα τείχη μου... τον αγαπώ τον τζιζ και θέλω νάνε ευτυχισμένος ... όμως το ξέρετε καλά όλοι η ζωή των τζιτζικιών κρατά μόνο ένα καλοκαίρι.Αυτό κάποιοι από εμάς δεν θέλουν να το πιστέψουν με τίποτα ... και ώσπου να το καταλάβουν χάνονται ... στο πέρασμα του χρόνου.... σιωπηλά , ανώδυνα , ειρηνικά .... σαν να μην υπήρχαν ποτέ!!!
Γατζωμένοι δυνατά στο τεράστιο δένδρο της αυλής της θεάς ο τζιζ και ο τζαζ παλεύουν να τζιτζικίσουν αρμονικά, να χαρίσουν μελωδίες γλυκές καλοκαιρινές, ευτυχισμένες στιγμές να προφέρουν με την τέχνη τους σε αυτούς που αγαπούν και όχι μόνο!... Ο κάθε περαστικός από κει έχει δικαίωμα στο όνειρο της μελωδίας και στα ακούσματα της ευτυχισμένης ζωής που πλημμυρίζουν το εκεί περιβάλλον  Αρκεί να έχουν όλοι τον ρομαντισμό μέσα τους να μπορούν να συλλάβουν το νόημα της σύντομης αυτής ζωής μας που δεν είναι άλλο από το να αγαπάς κάθε τι γύρω σου.... σιωπηλά, ειρηνικά και απλά.
Το αυτονόητο δηλαδή ...
Ψιθύρισα στο αυτί της βασίλισσας δυό τρεις μαγικές λέξεις και εκείνη άνοιξε την τεράστια καρδιά της κλείνοντας μέσα της όλη την παρέα μας και χαρίζοντας αυτά που όλοι προσδοκούσαν... Οι ουρανοί άνοιξαν και μελωδίες σκορπίστηκαν στο στερέωμα σε ένα ατέλειωτο και ευτυχισμένο τζιτζίκισμα.... Και εκείνη με τα λαμπρά της μάτια που έλαμπαν στο σεληνόφως έπλεε ακυβέρνητη αλλά σίγουρη για τον εαυτό της σε πελάγη γεμάτα αληθινή ζωή.Την άλλη ζωή αυτή που όλοι εμείς βλέπουμε στο σινεμά και διαβάζουμε στα παραμύθια....
Μμμμμ και το φθινόπωρο τι θα γίνει ? Που θα βρεθούν αυτές οι μελωδίες μας αφού θα έχουμε εξαφανιστεί για πάντα ? Πως θα είναι το περιβάλλον όταν ακούς μόνο τον ψυχρό αέρα που θα διαπερνά τα παντζούρια και το ψιλόβροχο να χτυπά τις λευκές πλάκες της σιωπής ? Πονάω πραγματικά όταν το σκέφτομαι αυτό... και θα τα βρω με τους Θεούς και τους μάγους, συμφωνία θα κάνω μαζί τους  να τζιζτζικίζω αιώνια χαρίζοντας ευτυχία , χαρά και αγάπη. Το αξίζεις άλλωστε και εσύ και οι ρομαντικοί όλου του κόσμου!
Ότι πολύ αγάπησες , ότι πολύ αγαπώ θα ζει αιώνια ... και εμείς τα ταπεινά τζιτζίκια θα τζιτζικίζουμε ένα ρυθμό γεμάτο αισιοδοξία,χαρά,ευτυχία και αγάπη!
Μ'αρέσει το σημερινό αεράκι που έχει σήμερα ε τζιζ ? σε ταξιδεύει έ ? τι λες ?
Χα χα δεν μου μιλάς δεν έχεις χρόνο το ξέρω, το βλέπω, τζιτζικίζεις ακατάπαυστα είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος... συνέχισε έτσι μ' αρέσεις, μην ξεχνάς πως εσύ είσαι εγώ ... και εγώ είμαι εσύ .... και όλη η παρέα μια αγάπη.

© γ.κ. 17/8/12