"Αντιθέσεις"

"Αντιθέσεις"

Άσπρο-μαύρο. Σπάνια υπάρχουν χρώματα ενδιάμεσα στην ζωή μου. Όχι πως παντού γύρω μου δε βλέπω απίθανα φωτεινά και τέλεια μιξαρισμένα χρώματα. Όχι. Τα βλέπω! Αλλά στη μεταξύ μας απόσταση, υπάρχει ένα τεράστιο κενό ...Τίποτα και πολλά πράγματα μαζί. Λόγια και σιωπές ταυτόχρονα... Από το άσπρο ως το μαύρο, πόσα χιλιόμετρα είναι; Πόσες μοίρες φωτός; Πόσοι γαλαξίες μεσολαβούν ;
Όταν είσαι μόνος, φταις εσύ και μόνο εσύ για ό,τι σου συμβαίνει.
Όταν είσαι με κάποιον, φταίει πάντοτε ο άλλος για ό,τι σου συμβαίνει.
Όταν είσαι μόνος, μπορείς να κλάψες σε όλες τις γωνιές του σπιτιού, φορώντας τον μανδύα της θλίψης.. ευτυχισμένος... και λυτρωτικός ...
Όταν είσαι με κάποιον, μπορείς να κρυφτείς κάτω από το δέρμα σου και να αποσυρθείς αξιοπρεπώς για να πονέσεις χαμηλοφώνως.
Όταν είσαι μόνος, μόνο εσύ θα σε αγγίξεις. Και είναι αλλόκοτο τούτο το χάδι που προέρχεται από σένα.Είναι ένα στιγμιαίο αδίκημα μιας και δεν θα σε αγγίξει ποτέ κανείς για να σε τιμωρήσει... ή να σε λυτρώσει... ή να εξιλεωθεί!...
Όταν είσαι με κάποιον, έχεις ελπίδες αγγίγματος.... Κι όταν δεν τις έχεις όποτε το θες εσύ, σαν κακομαθημένο μωρό πια, πας και τρίβεσαι, χώνεσαι, απαιτείς τρυφερότητα.... που ποτέ δεν έρχεται ...
Ναι, το άσπρο με το μαύρο είναι ένας βολικός συνδυασμός. Τελικά....
Είναι όμως και μια πολύπλοκη οπτασία στον καθρέφτη . Που όσο κι αν κάνουν τη μέγιστη «χρωματική» αντίθεση που μπορεί να υπάρξει, τόσο δένουν αρμονικά, κοιτάζονται, συνυπάρχουν, μαλακώνουν τα άκρα και κλειδώνουν το ένα χρώμα πάνω στο άλλο, σα δυο σώματα που ανήκουν στον απόλυτο κύκλο της ζωής μας.... Έξι μήνες άσπρο, έξι μήνες μαύρο.Πάντα τα χρώματα ενδιάμεσα να υπάρχουν και να συνωμοτούν σε μια διαχρονική περιπέτεια... σε έναν αισθησιακό χορό της σκέψης και της αναμονής..... αρμονικά και διαχρονικά.

© γ.κ. 15/9/12