Vertigo

Την λεπτή σιωπή σου προσκύνησα
ανακτήθηκα βυθιζόμενος εις τον Άδη...
και οι πράξεις και οι χρησμοί με δικαίωσαν
σαν κατάρα να ζω στο σκοτάδι...
με ελευθέρωσαν....
Της γυναίκας τα εσώψυχα ξέχασα...
διατηρώντας φυγές αναλλοίωτες ...
των ονείρων τα σιγόντα διύλισα...
και αιωνόβιους έρωτες ξέθαψα!...
τους προσκύνησα....
Στα λευκά μου θα ντύσω τις επιστροφές
και στα κόκκινα τα σατέν σου σεντόνια,
οι κουρσάροι του κόσμου και οι πειρατές
τον χορό τους θα στήσουν αιώνια!...
ερωτικό!...
Τέλος ένα χειμωνιάτικο βράδυ
όταν ο αγέρας ζεστός με τραυμάτισε...
με διέλυσε και με εξαπάτησε...
με εκτίναξε στο τέλος τού μέσα μου
δημιούργησε νέα ζωή...
εκσφενδόνισε την αναμονή μας...
πόσο ψύχρα νιώθουμε στην ζωή μας ...

© 11/12/12 "Vertigo" γ.κ.