"the trip"

Ήταν θυμάμε ένα μακρύ ταξίδι σε κάποιο μακρινό μέρος μυστικό, πολλές ώρες και τα μάτια μου βυθίστηκαν σε έναν ύπνο γεμάτο όνειρα και εφιάλτες... Ήταν λέει ένα λευκό δωμάτιο που με έπνιγε γιατί ήταν τελείως κλειστό... Φως πουθενά μόνο ένα ψυχρό άσπρο χρώμα παντού. Ήμουν λέει σε μια γωνιά ακίνητος σαν νεκρός δεν μπορούσα να κάνω το παραμικρό ..μόνο τα μάτια μου έπαιζαν και περιεργαζόντουσαν τον χώρο.... Οι τρεις κουρτίνες από την μία έσπαζαν την μονοτονία με το ελαφρώς πορτοκαλί χρώμα τους από την άλλη δεν άφηναν τα παράθυρα ανοικτά και ελεύθερα στο απέραντο γαλάζιο και στο φως του φεγγαριού.... Δεν είχα ήχο ,αλλά αν είχα ήμουν σίγουρος ότι κάπου εκεί κοντά ήταν η θάλασσα ... και θα μπορούσα να ακούσω το κύμα να σκάει στα βράχια, θα μπορούσα να μύριζα το θυμάρι της γης, και τα νυχτοπούλια θα μου έκαναν συντροφιά στο μισοσκόταδο .... Απέναντι από τα δυό βαριά πορτατίφ ο γνωστός λευκός καθρέφτης που με κυνηγάει χρόνια τώρα και που μέσα του βλέπω όλη την καυτή ζωή μου κάθε στιγμή... και λεπτό... τις ρυτίδες μου, τις χαμένες στιγμές μου και τα σκληρά μονοπάτια του παρελθόντος μου.... απόλυτη σιωπή παντού...Ένιωσα ξαφνικά πίεση μέσα μου, ανέβασα τα μάτια μου στο ταβάνι του δωματίου και τα τεράστια λευκά δοκάρια που συγκρατούσαν την γη σου άρχισαν αργά αργά να με συνθλίβουν να έρχονται όλα μαζί προς το πάτωμα σαν να ήθελαν να με κονιορτοποιήσουν... Μέσα μου όμως βαθιά και παρά την αφόρητη πίεση ένιωθα μια απέραντη γαλήνη σαν να ήμουν σε νιρβάνα ... καθώς το τεράστιο λευκό κρεββάτι στο μέσον του δωματίου μισοστρωμένο και με ένα τέρας επικοινωνίας τεχνολογικό να εκπέμπει τα κύματα και τις επαφές μας μου έδινε την εικόνα ενός διεξόδου, μιας πόρτας που μέσα από την ψηφιακή οθόνη θα με οδηγούσε στην λύτρωση και στην ανάσταση.... Δεν το είχα ξαναδεί αυτό το δωμάτιο ποτέ, ήμουν σίγουρος.. μου τυφλώνει τα μάτια και μου χαρίζει πρωτόγνωρες εμπειρίες καθώς ξαφνικά και απρόσμενα σε διακρίνω ψυχή μου εκεί στα αριστερά στο λευκό σου γραφείο με τα εκατοντάδες αραδιασμένα μικροπράγματα τα χρώματα κόκκινο και τυρκουάζ, γήινα και εξωγήινα αγαπημένα μοτίβο αγγιγμένα από εσένα και φορεμένα βαμβακερά και γεμάτα με την αλμύρα σου, το δικό σου το άρωμα, τις δικές σου τις σκέψεις, την σιωπή σου... Τα πέτσινα σανδάλια σου με τις λευκές κρυστάλλινες πέτρες ... που σε ταξιδεύουν εκεί που όταν πατάς όλα τα αρώματα του πλανήτη...
Δεν ξέρω πράγματι πόσο κράτησε αυτή η εικόνα με το λευκό δωμάτιο και τα δοκάρια του ταβανιού να θέλουν να με πλακώσουν  όμως όλα εδώ και κάμποσα λεπτά έχουν παγώσει. Δεν έχω καν αναπνοή... ψυχρός αέρας διαπερνά τα μέσα μου και με πληγώνει... είδα τον έρωτα και τον απόλαυσα στο δευτερόλεπτο, σαν ένα φλας μιας τεράστιας ζωής, σε ένας γρήγορος κεραυνός σε μια αναμενόμενη καταιγίδα.... σαν μία σφαίρα που τρυπάει τον κρόταφο και σε αναζωογονεί .... για πάντα... με ρούφηξε η οθόνη εκεί στα λευκά σου σεντόνια και με εξοστράκισε στα άγνωστα πέρατα της άλλης πατρίδας, αυτής όπου το τοπίο ένα χρώμα της ώχρας ... με μια απόλυτη σιωπή και ένα γαλάζιο πλανήτη απέναντι μου σαν μια μικρή μπαλίτσα, σαν ένας κόκκος της άμμου όπως και γω... και όμως υπάρχεις και είσαι πάντα παρούσα υπέροχα αγαπημένη και διαχρονική... μια ψυχή από την ψυχή μου ....
Πολλές οι ώρες πίσω από ψυχρές οθόνες και στον αέρα το αεροπλάνο ένα μεταλλικό πουλί χωρίς προορισμό να μου ταράζει κάθε τόσο τις ήρεμες σκέψεις μου και να με γεμίζει όνειρα... και εφιάλτες
Όπως και τώρα το λευκό φως έξω από το μικρό παράθυρο να ζωγραφίζει το άρωμά σου σαν ένα παιχνίδι νεράιδων και ξωτικών και τα σύννεφα το στρώμα όπου ακουμπούν τα δύο λευκά σου μαξιλάρια .... Και εσύ... Αυτό το δύσκολο ταξίδι έφτασε για άλλη μια φορά στο τέλος του.
Προσγειωθήκαμε επιτέλους.

© γ.κ. 7/11/