"in or out"

Ξαφνικά νύχτωσε. Έπεσε το σκοτάδι στο πάτωμα.Έφυγε η μέρα με τις πράξεις.Τα κρύα δειλινά τώρα ένα απροσπέλαστο τοίχος.Μια επαφή χωρίς ενοχές με το τώρα. Έχουν ελευθερωθεί οι βρικόλακες και κυριαρχούν στο σκοτάδι, στο φως υπάρχουμε εμείς το ίδιο νομίζω πως είναι .... Τα υπέροχα ψυχρά βράδια μια πορεία στο βάθος της ψυχής.Η ψυχή θολή, άλλοτε βουρκωμένη αθόρυβη συνήθως και γεμάτη ερωτηματικά.Τα ερωτικά της σύννεφα γκρίζα. Τα ψυχικά της παιδικά τραύματα μπαινοβγαίνουν. Στο υπέροχο ταξίδι της νύχτας λοιπόν συναντώ το κάθε δαιμόνιο τον κάθε πειρασμό για τους άλλους, το τυχαίο θέλω, ή και το σπάνιο λυτρωτικό έτσι. Τα διεκπεραιώνω όλα με την σειρά τους και όπως ηχούν στην καρδιά μου. Σαν ένα μικρό παιδί με το παιχνίδι του, επαναλαμβανόμενος κτύπος ερωτευμένης καρδιάς, και σκοτεινού πόθου ιστορία.Ένα κρυφό πάθος, άλλο ένα από τα γνωστά τυχερά της ψυχρής ζωής μας, της δυναστείας των γνωστών τεράτων. Ναι εμένα όταν με κυνηγούν τα τέρατα το λέω. Όταν με ξυπνούν εφιάλτες το ξαναλέω. Δεν το έχω ποτέ, δεν το έχω ζήσει να πω, αλλά θα πρέπει νάνε οδυνηρό όταν το ζεις. Το έχω δει στους άλλους. Στις νύχτες και στις μπάρες των χιλιάδων χυμών ηδονής που αναζητούνται... στα πεζοδρόμια και στα πλακάκια που λάμπουν από το χημικό μας υγρό και αν δεις εκεί το είδωλό σου το πρωί πάει να πει ότι υπάρχεις...
Τον πόνο, την αγωνία, την ανάγκη της επιστροφής στο όνειρο. Κάθε σκηνή και μια γυναίκα. Κάθε λεπτό και μια σκέψη.Για την γυναίκα ! Κάθε μέρα νυχτώνει ξανά και ξανά και όλα στην αργή τους την κίνηση σε βουλιάζουν και σε βυθίζουν στο παρόν και στο κόκκινο αίμα μιας ατέλειωτης μάχης, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, χωρίς νικητές... Το παζλ είναι αυτό που δεν μπορείς ποτέ να τελειώσεις. Τα κομμάτια τόσα πολλά όσες και οι σκέψεις.... κάτι ξεχνάς, κάτι σου λείπει, κάποιο χρώμα δεν έχεις, έναν ήχο φάλτσο ακούς, προσπερνάς την στιγμή και ραγίζεις στο πέρασμα του χρόνου.Σε ένα τόπο που ο ερχομός σου ήταν τυχαίος και η φυγή σου θα είναι απλή,σύντομη και ξαφνική.Όπως η νύχτα, καθημερινή συνήθεια να βλέπεις το σκοτάδι, και απλή αποδοχή τα δάχτυλα σου να λιώνουν σαν το βούτυρο στην καυτή ζέστη της ψυχρής σου ρουτίνας.Ο αέρας και αυτός ακόμα έπαψε να σε κουνάει από το βύθισμα. Οι κάποιες μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις μου έχουν τον όρο της θλίψης. Για σένα μιλάω αστέρι της νύχτας που λάμπεις αιώνια, αδιαμαρτύρητα στην ίδια σου πάντα θέση και με κοιτάς.
Για σένα μιλάω ψυχή εκεί έξω που κινήσε ακατάπαυστα και δημιουργικά κατά τα δικά σου όρια και τις εμμονές.... και που στο τέλος μόνο εσύ θα ζήσεις. Έχεις γεννηθεί γι αυτό. Είναι γραμμένο και αποφασισμένο από κάποια αρχή άγνωστη, μαγική και μοναδική.Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει.
Τα νυχτερινά εφιαλτικά μας βράδια είναι ένα απέραντο πυροτέχνημα. Ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο.Ποτέ δεν χρειάστηκε να γίνει το γεγονός το παγκόσμιο, αυτό το τόσο απλό και καθημερινό που όλοι τριγύρω ζούνε..... Να αγαπηθούμε!

© γ.κ. 4,12' 16/11/12

http://youtu.be/EHTaCVTqolA