Έχουν ξεπαγιάσει τα δάχτυλα των χεριών μου.Τα φέρνω στο στόμα μου και τους ρίχνω ζεστούς αχνούς να ζεσταθούν ... Ο φετινός δύσκολος χειμώνας ξεκίνησε και η ανάσα μου δεν έδεσε με την δική σου... ακόμα, απελπισμένος και άγριος -όπως όλοι για άλλους λόγους- κοιτάζω την μούρη μου στον καθρέφτη κάθε μεσημέρι και σκέφτομαι.... Απλά λέω μέσα μου πως υπάρχω και σήμερα χωρίς την παρουσία σου ... και ακούω τους ήχους ... που αγάπησα πολύ, τους καθημερινούς.... Μετά σκέφτομαι που να βρω αυτό το ήσυχο μέρος με το μικρό δωμάτιο το απόμακρο μέσα σε ένα κιτρινοπράσινο τοπίο γεμάτο ψηλά δένδρα ....με ρυάκια που τρέχουν σιωπηλά όπως και συ και έναν ορίζοντα ως το άπειρο... Το δωμάτιο το σκοτεινό όπου εκεί θα σμίξουν οι χειμωνιάτικες ανάσες μας ... έτσι μέσα στο καυτό απόλυτο σκοτάδι .... χωρίς τις μακριές πολύπλοκες τουαλέτες σου και τους ψηλοτάβανους πολυελαίους να μας πνίγουν... Γυρνώντας τον διακόπτη έσταξε φως μέσα στα λευκά μοσχομυριστά χέρια σου...Μέσα στην σιωπή της ψυχής και της απόλαυσης ... όταν η αιώνια βροχή θα έχει πλημμυρίσει τις αισθήσεις μας.. και η αφή μεταξύ μας θα είναι καθηλωτική, σαν τις νυφάδες που ακουμπούν απαλά στην σάρκα μας και μονομιάς λιώνουν, τις στιγμές που ο λύκος κατασπαράζει την λεία του με ένα απέραντο πάθος για επιβίωση... η ένωση στην κορυφή θα διαρκέσει αιώνια ....
Μετά λοιπόν γυρίζω στο ψυχρό μου γραφείο της παγωνιάς και των ονείρων μου, κοιτάζοντας πίσω από τα μισόκλειστα παράθυρα την ρουτίνα που βιώνει ο έξω κόσμος, την απόγνωση και τις χαμένες ζωές τους, σκύβω το κεφάλι μου, υποκλίνομαι ... συμμετέχω... Όμως δεν κλαίω. Ελπίζω!...
Σε κοιτώ και τα δάχτυλα μου καίγονται, με βυθίζεις σε ωκεανούς ανεξερεύνητους όπως οι ψυχές μας.... με συγκλονίζεις με τις κινήσεις σου , με κάνεις να ζω στον παράδεισο με τα λόγια σου.... Ψυχή και σώμα , υποσχέσεις και όρκοι όλα ένα θυμαρίσιο μέλι γλυκό και πυκνό αναλλοίωτο στον χρόνο ... Απλά η παγωνιά και αυτή η αργή μας εξέλιξη πότε πότε με σκοτώνει, με αγριεύει, με αλιώνει ... Τα ερείπια της βαρυχειμωνιάς είναι ακλόνητα σύμβολα μιας αγάπης και ενός δεκάχρονου αγοριού το παιχνίδι που το είχε χαμένο για χρόνια και ξαφνικά το βρήκε και τώρα δεν μπορεί να κάνει δίχως αυτό! Το πέρασμα στην άλλη όχθη είναι ένα αναπόφευκτο μακρύ μονοπάτι με τις ψυχές μας να χορεύουν τριγύρω από την πηγή της αθανασίας... Ο ήρωας μου εσύ η χαρά και θλίψη μου, το γέλιο μου και το δάκρυ.... Και αυτή η αθόρυβη βροχή, στην απαλή σου επιδερμίδα στο καυτό μας σκοτεινό απόμερο δωμάτιο... όλου του κόσμου οι στιγμές και όλης της Γης οι ελπίδες.... Ξημερώνει και τα λευκά πλημμύρισαν την οικουμένη και τα κόκκινα έντυσαν κάποια ερείπια ξεχασμένα στον χωροχρόνο... Το επόμενο βράδυ ο θεός και ο διάβολος θα φάνε παρέα. Και έχουν τόσα πολλά να πουν....
© 29/11/12 γ.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου