"γυρνώντας ατμόσφαιρες"

Είναι καιρός που δεν λέει να έρθει βαρυχειμωνιά. Έχει μια υγρασία και μια μουντάδα το τοπίο. Έχω και μια θλίψη μέσα μου και όλα φαντάζουν ερείπια και νεκρά. Σκουριασμένα τα όνειρα, κιτρίνισαν οι πνοές μας και οι λέξεις με το ζόρι ακούγονται. Τόσο πολύ λοιπόν έκανε το παιχνίδι η μοίρα της, τόσο πολύ είπε σε εμένα στα τάρταρα να με εξαφανίσει ? Είναι που μ΄αρέσει ο χειμώνας και η παγωνιά και η φύση με εκδικείται ακόμα και αυτή. Είναι που έσπασα τους καθρέφτες μου, έκοψα τις συνδέσεις των ματιών μου με το όνειρο και κοίταξα στα μάτια τον διάβολο στα στερνά μου. Ξέρεις Θεέ όταν ήσουν νέος και συ έτσι αισθανόσουν... όταν γύρω σου όλα κατέρρεαν έψαχνες απεγνωσμένα από κάπου να πιαστείς να κρατηθείς για να βασιλέψεις... δεν ξέρω τον τρόπο σου, δεν μου τον είπες ποτέ... δεν με δίδαξες καθόλου.Δεν αγάπησες αληθινά τους πάντες ?  Με άφησες να κυλιέμαι στην άμμο σαν το σκουλίκι που έτσι τσακ να κάνεις μπορεί να με εξοντώσεις για πάντα. Είπα και γω κάποια στιγμή γυρνώντας ατμόσφαιρες στην ταραγμένη ζωούλα μου να περπατήσω σε ένα πλακόστρωτο άγνωστο μέχρι τώρα, λαμπερό, καθαρό και το κύμα να σκάει απαλά στα πεζούλια ... και όταν βρέθηκα εκεί, φάνταζα σαν ένα κίτρινο φιλαράκι που το πάει όπου θέλει ο άνεμος και το χτυπάει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.Το χάνεις από τα μάτια σου μονομιάς.... Το ξαναβλέπεις για λίγο και τότε ?
Είπες τότε λοιπόν αυτή η παρένθεση πρέπει επιτέλους να σταματήσει !... Τρόμαξες, με εσένα τις μοναχικές σου νύχτες όταν κανείς δεν σε ξέρει ? όταν δεν σε αγαπάει κανείς ? Αν και θεός...  είσαι εσύ, εγώ, ο άλλος , είσαι οι πάντες που πάλλονται μαζί σου , στον ίδιο ρυθμό, στον ίδιο αιώνα ...
Τρόμαξες μην πέσεις από τον θρόνο σου και μην σε πάρει ο άνεμος σαν τα ξερά φύλλα στον κήπο σου .... εκεί λοιπόν είναι η φυγή σου το αιώνιο δίδαγμα για τους άλλους, εμάς,  και τα δώρα σου που προσφέρεις κατά καιρούς, κόκκοι μιας τεράστιας πίστας ψυχών που μας χορεύεις στον άξιο ρυθμό σου. Εικόνες και σελίδες αμέτρητες κειμένων έχουν στηρίξει τα όνειρά μας, αυτά που οι καιροί θα ματώσουν σε λίγο και θα ρυθμίσει ο Πήγασος. Ο τρόμος και η απελπισία ένας τυφώνας σημερινός ένας χωμάτινος ποταμός από κουφάρια. Τα δικά μας, τα δικά τους, τα δικά σας.
Αυτή η υγρασία και η μουντάδα του τόπου μου, μου σπαράζει την καρδιά.Λέω να φύγω ! Να έρθω να σε βρω Θε μου εκεί έξω , εκεί πάνω που έχεις χειμώνα καλό να απολαύσω το τοπίο σαν άγγελος της παρέας σου. Πόσο μ΄αρέσει το λευκό χιόνι και τα μπιστρό με ένα καυτό τσάϊ να ερεθίζει τις αισθήσεις μου που έχουν ξανά γεννηθεί .... Υπέροχο, το βλέπω ,σε βλέπω, σε νιώθω, σε ζω ! Μίλα και συ να ακούσω την Θεϊκή φωνή σου .... Υπάρχεις ?

© γ.κ. 3/11/12