"άπειρο 777"

Σαν ξεψύχησαν τα γεράκια,
τα νεκρά τους είδωλα δοξάσαμε
και οι γαμψές τους ψυχές
με συνθλίψανε ... αγαπημένα!
Όταν τα ποτάμια στέρεψαν
με καθήλωσες στα βαθιά και με έπνιξες
και έπαιξες συγκλονιστικά
ερωτευμένα και ηρεμιστικά.....
και στο τέλος ο ήχος από τον πόνο
της θλίψης και της επιστροφής
καλπάζει σαν άτι Καππαδοκίας
και σαν τον άνεμο της προσμονής ..
Μα είναι γλυκά τα παιχνίδια του πόνου
και ο χώρος απελπιστικά είναι τεράστιος
και ο τόπος μου μικρός και θλιβερός
οι ψυχές μας κουβάρι συναισθημάτων ...
ο αιώνας μου ένα ανέλπιστο σ'αγαπώ!

© γ.κ. 2012 "άπειρο 777"