"Θάνατος"

"Θάνατος"

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν υπέροχο φίλο μου που είναι πάντα δίπλα μου, αλλά δεν είναι εδώ ποτέ.Είναι τριγύρω και κοιτά τις καθημερινές μας καταστάσεις. Ένα μεγάλο καυτό ποτάμι σαν απέραντος δρόμος,ατελείωτος ο πόνος της άγνωστης συνέχειας... λέω να ζω την στιγμή γιατί την άλλη στιγμή ίσως με αγκαλιάσει αυτή η ανατριχίλα που νιώσαμε όλοι την πρώτη στιγμή που κάναμε έρωτα!!! Ίσως με τυλίξει με το μεγάλο βελούδινο πέπλο της ηδονής του αγνώστου,του υπέρτατου θαύματος μιας άλλης πραγματικότητας...

Ναι είναι πρόκληση και πολλές φορές πρόσκληση η στιγμή που θα χτυπήσει την πόρτα αυτός ο γνωστός άγνωστος φίλος και θα μου πει να τον ακολουθήσω εκεί που όλοι ξέρουμε αλλά κανείς δεν μας έχει πει ακόμα τι είδε...Ή μήπως ζούμε ήδη αυτό που μόνο έχουμε δει ακόμα σε ταινίες ? Όπως και νάχει για όλα υπάρχει λόγος γήινος και εξωγήινος,όλα τα αντίθετα έλκονται λέει μια θεωρία,ή όταν σου δίνει κάτι η ζωή σου παίρνει κάτι άλλο..Σαν τους πόλους μίας μπαταρίας που θα λειτουργήσει μόνο όταν υπάρχει το θετικό και το αρνητικό, σαν τις εποχές που έχουν το συμπληρωματικό τους αντίθετο όπως για παράδειγμα χειμώνας – καλοκαίρι, σαν την ημέρα που ανταμώνει την νύχτα για να δημιουργηθεί το εικοσιτετράωρο, όλα έχουν την συμπληρωματική αντίθετη πλευρά τους…Θάνατος και ζωή!..

Γεμάτοι ζωτικότητα, φλογεροί και ερωτικοί, είμαστε συχνά γεννημένοι κατακτητές. Βιαστικοί και ενθουσιώδεις, επιδιώκουμε να  γοητεύσουμε αλλά συχνά δεν μπορούμε να βρούμε τις ισορροπίες μας..Με ένα «εγώ» που ζητά να επιβεβαιωθεί για την δυναμική του παρουσία… χρειαζόμαστε κάποιον απέναντί μας, να μας ισορροπεί, να μας διδάξει πώς το «εγώ» γίνεται «εμείς»  και να μας κρατήσει το χέρι, σαν συνοδοιπόρος στη ζωή… και όταν έρθει ο θάνατος ?

Τότε μας εγκαταλείπουν όλοι και όλα και ας μην το θέλουν!... Κατά βάθος εκείνη την στιγμή της λύτρωσης όλοι μέσα τους νιώθουν χαρούμενοι που δεν είναι στην θέση του άλλου,γελάει το μυαλό και δεν βλέπουν την ώρα του γεύματος μετά την τελετή!...

Έτσι η ισορροπία στην φύση μας είναι δεδομένη .... και προδιαγεγραμμένη ... όλα κυλούν αρμονικά και Θεϊκά στημένα σε ένα θέατρο του παραλόγου.... γεννιέμαι,ζω την λεγόμενη ζωή μου,  πεθαίνω !. Ο κύκλος κλείνει... το μυστήριο... το άγνωστο... ένα ταξίδι στην αιωνιότητα, η ένωση με το Θείον, το απίθανο γεγονός του σύμπαντος, ο άλλος κόσμος, το ανεξερεύνητο, η επιστροφή, το πέταγμα σε μια άλλη ζωή.. Χα εγώ εδώ αγάπησα και θέλω αιώνια να ζήσω.! Πόσο λάθος είναι τελικά όλα τα γεγονότα !... Πόσο στραβό είναι το μονοπάτι που του καθένα αξίζει να τραβήξει...

Πόσο μάταιος είναι ο χορός της ζωής μας αφού έχει ένα σίγουρο τέλος...Αν η αίσθηση του θανάτου μάς τρομάζει, αυτό ίσως σημαίνει ότι δεν είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε τις περιττές φιλοδοξίες μας, ότι όντως στηριζόμαστε σε αυτές.Πολλές φορές η σκέψη και η αίσθηση του θανάτου μάς οδηγεί σε μια ενασχόληση σχετικά με το "τι ακολουθεί", τι βρίσκεται για μας πέραν από το κατώφλι του θανάτου. Υπάρχει άραγε Θεός, Κόλαση και Παράδεισος, Αιώνια ζωή, Ανάσταση των νεκρών;

Βλέπω έξω από το παράθυρο τα πουλιά τραγουδάνε ακόμα.Είμαι εδώ και κάνω σχέδια για την αυριανή μου μέρα.Γελάω και πίνω ένα κρασί γλυκό κοιτώντας τα πουλάκια να παίζουν ερωτικά μεταξύ τους λες και θα ζήσουν αιώνια... Δεν σκέφτομαι καν πότε και που θα εξαφανιστώ.

Δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι αυτό!... Ίσως είμαι πλήρης καλών αισθημάτων,ίσως να πιστεύω αυτό που λέει ο μεγάλος Ελληνας φιλόσοφος Επίκουρος ότι "όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος , ο άνθρωπος αυτός δεν ζει πια".

© G.K. 2012 . 6/7/12