Εφ όλης της ύλης 4. "digital"
(Klaus Schulze - The Theme : The Rhodes Elegy). http://youtu.be/tOI8bzLVEMw
Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο σε χαρτί..Δεν υπάρχει κάτι το κακό.Δεν θέλω άλλο να θυμάμαι όπως και συ τίποτα από το παρελθόν μας στην Γη. Όλα έχουν αλλάξει πλέον. Όλο το μυστήριο της νέας ύπαρξης αρχίζει τώρα.Οι σμαραγδένιες ακρογιαλιές είναι πλέον νεκρές. Ακόμα και η πανσέληνος έχει περάσει στην υπέροχη οθόνη μου και φωτίζει το εσωτερικό μου κόσμο και το υπέροχο σαλόνι μου. Όλα είναι υπέροχα ..οι ήχοι,τα χρώματα,οι μυρωδιές των φαγητών,οι μυρωδιές των ανθρώπων γύρω μου που δεν υπάρχουν...πληκτρολογώ!...
Ξεκίνησα εισάγοντας στην σχισμή του υπέροχου μηχανήματος μου το σιντι του Klaus Schulze, The Theme:The rhodes elegy.Μαγικός ήχος,έξοχα μαγικά όνειρα,εγκλωβισμένα σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο αξιών, σε ένα ποτάμι υπερβολικής ηδονής, χωρισμένης σε δύο μέρη.Στο πρώτο κοιτάζει το παρελθόν μου,σκληρό,άγονο,αλαφιασμένο και νευρικό.Στο δεύτερο κοιτάζει το παρόν μου,ένα και μοναδικό μονοπάτι, αυτό της ολοκλήρωσης με τα χιλιάδες παρακλάδια της επικαιρότητας....Και είναι και οι σκιές που τρεμοπαίζουν στις αντανακλάσεις του σκληρού δίσκου... στα χρώματα τις ίριδας που σχηματίζονται που γίνονται και πότε πότε εφιάλτες του σήμερα, του πρίν και του μετά χωρίς επιστροφή.
Γυρίζω μιά δεξιά μιά αριστερά το κεφάλι μου,γυρίζω στον τόπο του πουθενά,μία καυτή λάβα ξεχύνεται από το μυαλό μου.Η γέννηση το άγριο πράγμα της ζωής... εμένα δεν με ρώτησε κανείς αν το θέλω. Και ξάφνου περπάτησα,αναστήθηκα,έπεσα στα πλακόστρωτα της θλίψης,τα μάτια μου έβγαλαν αίμα.Η κραυγή μου δεν πήγενε πουθενά, τα πόδια μου είχαν μουδιάσει,δεν θέλω να ζήσω άλλο μητέρα... και έσκιζα τα πουκάμισα.Ο απόλυτος τρόμος αυτός της απώλειας,αυτός της φυγής. Η πρώτη αγάπη που νιώθεις πως θάνε αιώνια.... τι ψεύδος Θεέ μου...
Και μετά τι ? Η αιώνια πτώση!...Ηρθα και είδα τον Θεό κατάμουτρα.Εκανα πλάκα με τον διάβολο.Ηπια τα δηλητήρια και ήρθα στα καλά μου.Οταν έπαψαν τα βινύλια,ήρθαν οι άγγελοι με κείνα τα μεταλικά δισκάκια που σου κόβουν την ανάσα ,τις φλέβες τις έχουν για απόσταξη και απ'το κρασί τους πίνουν όλοι.Το υπέροχο μοναχικό σαλόνι έγινε ξαφνικά αρένα.
Τα δένδρα έχυναν τους χυμούς τους απ'το πρωί ως το βράδυ και ο ήχος ήταν και αυτός το πρώτο μονοπάτι που μ'έβγαζε στο πουθενά απλά και αγαπημένα.Τίποτα δεν είναι έτσι και όλα αυτά είναι ακριβώς έτσι.Η σύγκρουση είναι πλέον γεγονός.Η αράχνη με έχει πιάσει για τα καλά στον ιστό της,ο χρόνος δεν σταματά ποτέ .Κυλάει αργά μονότονα και βασανιστικά.Αιώνες τα χρόνια και αποσύνθεση.Εκεί έξω είναι το τέρας έτοιμο,ψηφιακό,πολύχρωμο,υπεραγαπημένο.
Οταν ο ήχος φτάνει στο τέλος του και μαζί η ίδια μου η ζωή,τα χρώματα γίνονται γκρίζα.Κλείνουν τα μάτια μόνα τους και αφήνεσαι εκεί που είσαι χωρίς καν κουράγιο να συρθείς να πέσεις μεσα στον τάφο.
Το παρόν,δεν έχει ήχο.Και αν έχει είναι ο τέλειος,ο μοναδικός αυτός που ακόμα και τους αγγέλους μαγεύει.Και αν σ'αγαπώ και εσένα και την άλλη τα νούμερα στις οθόνες μου,αυτά είναι τελικά που με πνίγουν και οι εικόνες που εναλάσονται ραγδαία.Η ολοκλήρωση είναι σίγουρη,μονότονη μεν αλλά εμπιστοσύνης.Εχει ρυθμό,αρχή μέση και τέλος.Είναι καθόλα ψηφιακή.Υπέροχη,μετρήσιμη,και αναγκαστική.Μόνο έτσι ξεφεύγεις,το έχω δει το έργο άπειρες φορές μονάχα με ένα πλήκτρο.Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Είμαι ακίνητος και έχω τα πάντα στα δάχτυλά μου,απλά και υπέροχα.Η σάρκα μου όπως και να έχει γίνει δεν υπάρχει φόβος κανένας.Υπάρχεις εσύ.Υπέροχη μου οθόνη,ψηφιακή μου ζωή,απλώνω το χέρι μου,σε αγκίζω και με ρουφάς μέσα στους δικούς σου κόσμους.Εισαι βλέπεις τελευταίας τεχνολογίας Touchscreen Monitor και αυτό το είχα ξεχάσει !._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου