"18+6" © γ.κ. 2012 (β' μέρος)
Τα μεσάνυχτα έχουν ήδη περάσει. Ο Θεός και ο διάβολος υπάρχουν εδώ!. Πιό απλά θα έλεγα εγώ και η γυναίκα υπάρχουν εδώ και παντού.Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και δείτε ... Χιλιάδες θεοί και εκατομμύρια διάβολοι ζουν και αναπαράγονται κάθε λεπτό που περνά. Και οι δυό τους έχουν πολλές και διάφορες μορφές. Είναι εκτός και εντός μας .... Είναι όλα.
Εγώ λοιπόν με την μορφή κάποιου άγνωστου θεού είπα να γυρίσω την Γη ανάποδα.Και τα ποτάμια να στερέψω και τις θάλασσες να εξαγνίσω. Και να ποτίσω και να ταΐσω εσάς εκεί έξω με το γλυκό κρασί της αιώνιας μέθης και μιας που σας καλώ στο υπέροχο σπιτικό μου εγώ διαλέγω τον τρόπο της χαρίζουσας ευτυχίας.Τα δύσκολα θα κάνω απλά να κερδίσετε όλοι.Και με την τέχνη μου και την σαγηνευτική μου μορφή θα σας εθίσω στο απόλυτο ευ ζην.
Δεν θέλω πολλές ώρες μέχρι δεκαοκτώ μου είναι υπεραρκετές... Τίποτα δεν θάνε ποτέ ξανά απραγματοποίητο, όλα θα σας τα χαρίσω απλόχερα και ειδυλλιακά ... εμπιστευθείτε με !...
Ξαφνικά γύρισα προς την γυναίκα και της είπα: το θαλασσί σου πάει πολύ, εσύ το μαγεύεις και αυτό σε απογειώνει ... το είχα δημιουργήσει και αυτό εγώ ο μικρός άγνωστος Θεός. Όπως και τις θάλασσες και τους ουρανούς και ότι εσύ εκεί έξω απολαμβάνεις ... μα... πόσο απέχει η λογική από την τρέλα ? , το μίσος απ' την αγάπη ? , η ζήλια από τον φθόνο ? με ρώτησε εκείνη και έκλεισε πίσω την πόρτα του παλατιού , του απέραντου κόσμου της, μαγεύοντας τις αισθήσεις μου σε χορό τρελό γεμάτο μίσος από το πάθος μου, ενώ μια ζήλια κυριαρχούσε στη τεράστια αρένα της κόλασης μου... Πως τα ξέρει όλα ? , πως απαντά πάντα και παντού και πως κυριαρχεί στους αιώνες αυτό το ανυπέρβλητο πνεύμα της τρυπωμένο στο λεπτεπίλεπτο κορμί της, που με κάνει σχεδόν να την φθονώ! Αποκάλυψη μόλις τώρα!.
Με είχε μαγέψει τόσο η παρουσία της και ξέχασα πως είχα να κάνω με αυτόν τον ίδιο τον διάβολο... που και αυτόν ακόμα εγώ είχα δημιουργήσει σε καιρούς απέραντης μοναξιάς και αστείρευτης θλίψης. Δεν κατάφερα να πω κάτι άλλο, αιώνες κύλησαν σε δευτερόλεπτα μέσα στον χωροχρόνο και μου έμεναν μόνο έξι ώρες ύπνου... Είδα το φως της ανατολής και την μορφή της να χάνεται στα μακρινά μέρη του παραδείσου και χαμηλώνοντας το κεφάλι μου έγειρα το κουρασμένο κορμί μου στο δικό της που κοιμόταν αθώα και ήρεμα στο μέσα δωμάτιο του ταπεινού σπιτιού μου.
Και το παραμύθι δεν έχει αρχή ούτε θα έχει ποτέ τέλος, απλά υπάρχει!
©2012 30/7/12 γ.κ.
Τα μεσάνυχτα έχουν ήδη περάσει. Ο Θεός και ο διάβολος υπάρχουν εδώ!. Πιό απλά θα έλεγα εγώ και η γυναίκα υπάρχουν εδώ και παντού.Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και δείτε ... Χιλιάδες θεοί και εκατομμύρια διάβολοι ζουν και αναπαράγονται κάθε λεπτό που περνά. Και οι δυό τους έχουν πολλές και διάφορες μορφές. Είναι εκτός και εντός μας .... Είναι όλα.Εγώ λοιπόν με την μορφή κάποιου άγνωστου θεού είπα να γυρίσω την Γη ανάποδα.Και τα ποτάμια να στερέψω και τις θάλασσες να εξαγνίσω. Και να ποτίσω και να ταΐσω εσάς εκεί έξω με το γλυκό κρασί της αιώνιας μέθης και μιας που σας καλώ στο υπέροχο σπιτικό μου εγώ διαλέγω τον τρόπο της χαρίζουσας ευτυχίας.Τα δύσκολα θα κάνω απλά να κερδίσετε όλοι.Και με την τέχνη μου και την σαγηνευτική μου μορφή θα σας εθίσω στο απόλυτο ευ ζην.
Δεν θέλω πολλές ώρες μέχρι δεκαοκτώ μου είναι υπεραρκετές... Τίποτα δεν θάνε ποτέ ξανά απραγματοποίητο, όλα θα σας τα χαρίσω απλόχερα και ειδυλλιακά ... εμπιστευθείτε με !...
Ξαφνικά γύρισα προς την γυναίκα και της είπα: το θαλασσί σου πάει πολύ, εσύ το μαγεύεις και αυτό σε απογειώνει ... το είχα δημιουργήσει και αυτό εγώ ο μικρός άγνωστος Θεός. Όπως και τις θάλασσες και τους ουρανούς και ότι εσύ εκεί έξω απολαμβάνεις ... μα... πόσο απέχει η λογική από την τρέλα ? , το μίσος απ' την αγάπη ? , η ζήλια από τον φθόνο ? με ρώτησε εκείνη και έκλεισε πίσω την πόρτα του παλατιού , του απέραντου κόσμου της, μαγεύοντας τις αισθήσεις μου σε χορό τρελό γεμάτο μίσος από το πάθος μου, ενώ μια ζήλια κυριαρχούσε στη τεράστια αρένα της κόλασης μου... Πως τα ξέρει όλα ? , πως απαντά πάντα και παντού και πως κυριαρχεί στους αιώνες αυτό το ανυπέρβλητο πνεύμα της τρυπωμένο στο λεπτεπίλεπτο κορμί της, που με κάνει σχεδόν να την φθονώ! Αποκάλυψη μόλις τώρα!.
Με είχε μαγέψει τόσο η παρουσία της και ξέχασα πως είχα να κάνω με αυτόν τον ίδιο τον διάβολο... που και αυτόν ακόμα εγώ είχα δημιουργήσει σε καιρούς απέραντης μοναξιάς και αστείρευτης θλίψης. Δεν κατάφερα να πω κάτι άλλο, αιώνες κύλησαν σε δευτερόλεπτα μέσα στον χωροχρόνο και μου έμεναν μόνο έξι ώρες ύπνου... Είδα το φως της ανατολής και την μορφή της να χάνεται στα μακρινά μέρη του παραδείσου και χαμηλώνοντας το κεφάλι μου έγειρα το κουρασμένο κορμί μου στο δικό της που κοιμόταν αθώα και ήρεμα στο μέσα δωμάτιο του ταπεινού σπιτιού μου.
Και το παραμύθι δεν έχει αρχή ούτε θα έχει ποτέ τέλος, απλά υπάρχει!
©2012 30/7/12 γ.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου